Allez hop, c’est parti!

Voor de vakantietrip van deze zomer viel de keuze op de Centraal-Aziatische landen Kazakhstan en Kirgizië. Het zijn landen die al een tijdje op ons fietsvakantieverlanglijstje staan. Vooral het Tien Shan gebergte spreekt tot onze verbeelding. Door de wat woelige situatie in Kirgizië de afgelopen maanden is onze timing niet echt ideaal. Niettemin, de reis was geboekt (en annulatieverzekering vergeten) en dus wij weg naar Almaty (de voormalige hoofdstad van Kazakhstan).

Een grootstad verlaten op maandagmorgen, met een jetlag in de benen, is niet meteen d? droomstart van deze fietsvakantie. We tankten een liter benzine om de kookactiviteiten te ondersteunen en stellen vast dat we hier nog geen halve euro voor een liter moeten betalen. Een daaraan gerelateerde vaststelling: de roetfilter is hier nog geen must. De Kazakhse chauffeur rijdt hier vrolijk toeterend aan hoge snelheid rond. Gelukkig is de verkenning van oud-Sjovet-steden niet het doel van deze reis, we zijn op weg naar het Asy plateau.

Onderweg moet een eerste band gestopt worden. Boys will be boys, meteen staan een aantal schoolkinderen het vakmanschap geïnteresseerd te aanschouwen. Het eerste deel van de weg naar het Asy plateau is geasfalteerd, het vervolg van het traject bestaat uit zand en stenen. Zowel de staat van de weg als de stijgingspercentages nopen ons regelmatig tot een stukje wandelen (lees: sjouwen met een bepakt vehikel).

Op 2600m aangekomen ontvouwt zich een schitterend panorama. We spotten de eerste yurts. Geen enkele breedhoek lens kan de weidsheid van dit landschap vatten. Daarom kozen we deze bestemming. We peddelen over het plateau en steken hierbij regelmatig een rivier(tje) over. Het wordt zowaar avontuurlijk wanneer we tot kniehoogte (die van Wim bedraagt toch ruim 45 cm) met een fiets boven ons hoofd door het water strompelen.

De afdaling van het plateau, doorheen de Asy kloof, is zowaar nog spectaculairder dan het plateau zelf. Let wel, afdalen moet hier ietwat genuanceerd worden. Het is zoals de Alpe d’Huez naar beneden rijden en elke kilometer de patersberg terug naar boven. Het terrein is nog steeds behoorlijk geaccidenteerd, net zoals Tine na 5 valpartijen. Voor al uw downhill fietsvakanties, één adres!

Onderweg ontmoetten we een Australisch koppel op de fiets. Ze vertellen dat een dag voor ons een Nederlands koppel rijdt, en ook nog ergens een Fransman. Wanneer we de volgende nog 2 Nieuw-Zeelanders kruisen wordt duidelijk dat enkel de knooppunten hier nog ontbreken.

Al snel blijkt dat de trip niet enkel voor lijf en leden een uitdaging is, ook het materiaal wordt zwaar beproefd. Balans na vier dagen: 4 lekke banden (een gescheurd velglint lag onder andere aan de basis), een gebroken magura HS66 rem en een kapotte spaak (beiden vakkundig hersteld).

Met het bereiken van de Sharyn canyon bereiken we een nieuw hoogtepunt. Slechts een kleine paragraaf in de toeristische gids maar dit nationaal park kan de vergelijking met Canyonlands en Arches in de States moeiteloos doorstaan.

Ondertussen horen we van diverse bronnen dat de grens met Kirgizië gesloten zou zijn, dit wordt nog spannend.