14/12/2004 Liberia – Tamarindo
78 km – 4u16min
Vandaag fietsten we tot in Tamarindo Beach. Niklaus heeft er een vriend uit Zwitserland wonen en het lijkt ons dan ook een geschikte plaats voor enkele rustdagen. Na enkele tientallen kilometers asfalt kozen we in Sardinal voor de Monkey Trail, een dirt-road die ons tot in Tamarindo moest brengen. Het duurde een tijdje vooraleer we de juiste route te pakken kregen maar uiteindelijk vonden we het fijne pad (incl. river-crossings en steile hellingen) door de Costa Ricaanse jungle. In Brasilito nuttigden we, voor de verandering, nog ‘ns een spaghetti. We stelden vast dat het met de prijzen alhier best nog meevalt. Ik betaalde zo’n 4$ voor een spaghetti en een liquado de pina – dit alles met zicht op de Pacific.
15/12/2004 Tamarindo, rustdag
Reto Patt, de Zwitserse vriend van mijn Zwitserse teamgenoot, kwam 13 jaar geleden als privé-leerkracht voor een Zwitserse familie naar Tamarindo. Hij vond het hier aangenaam toeven en richtte enkele jaren na zijn intrede de Wayra Spanish School op, ondertussen heeft hij 9 leerkrachten in dienst. Reto was zo sympathiek om ons in de tuin van het Casa de Estudiantes te laten kamperen, we kunnen er bovendien gebruik maken van alle faciliteiten (excl. studentes). Dankzij al deze extra-legale voordelen zullen we hier hoogstwaarschijnlijk meer dan 1 rustdag spenderen. Spaans studeren in Costa Rica?
16/12/2004 Tamarindo, rustdag
Gisteren hebben we kennisgemaakt met Claudia, die Schweizer Mutti van Reto. Ze trakteerde ons op een ontbijtbuffet in een veelsterrenhotel (het terugwinnen van enkele kilo’s aan lichaamsgewicht verloopt volgens schema). Net zoals vele Vlaamse moeders blijken ook die Schweizer Muttis niet af te remmen. Na 2 dagen heeft ze zowat de hele controle over ons leven overgenomen: warme maaltijden worden meermaals daags geserveerd, verse vruchtendranken staan in de koelkast op ons te wachten, onze kledij wordt gewassen, gedroogd en gestreken, … Dat we in vijf en een halve maand autonoom van Canada naar Costa Rica zijn gefietst, is haar blijkbaar ontgaan. Daarnaast bezit ze ook nog ‘ns kilometers aan nuttige info en handige tips, gelukkig wordt veel daarvan in het Zwiters-Duits georakeld 🙂 Drie dagen kan ik onder dit regime wel leven maar dat is dan ook het hoogst haalbare. Misschien nog dit, op één van onze uitjes fietste ze samen met ons 10 km over een dirt-road – inclusief een pittige downhill – naar Villareal, ik zie het haar nog niet zoveel 65-jarige leeftijdgenotes nadoen.
17/12/2004 Tamarindo, rustdag
Leatherback turtles Op Playa Grande, een strand ten noorden van Playa Tamarindo, komen vrouwelijke leatherback turtles sinds jaar en dag (de beestjes bestaan ondertussen 65 miljoen jaar) hun eieren deponeren, de werpperiode strekt van oktober tot februari. Elke worp is goed voor 60 tot 80 vruchtbare eieren en de schildpadden komen iedere 9 dagen terug tot ze van hun volledige seizoensvoorraad van zo’n 500 tot 600 eieren zijn verlost. Als toerist kan je dit natuurlijke schouwspel, mits betaling natuurlijk, gadeslaan. We boekten een excursie en werden ‘s nachts bij hoogtij samen met een 20-tal anderen op Playa Grande gedropt. “I’m your guide, I’m your guide” waren de voornaamste woorden van onze 10-jarige gids. Verder wist hij ons nog te vertellen dat indien we geen schildpadden zouden zien, we gratis de volgende nacht konden terugkomen. Dit bleek na 4 uur wachten geen overbodige mededeling geweest te zijn. Ik denk dat je turtlespotting een beetje kan vergelijken met trainspotting op Belgische bodem. De volgende avond kwam ons helaas niemand oppikken, anderhalf uur wachten en 3 telefoontjes verder bleek de boot al vertrokken te zijn. Gelukkig beschikken we nog steeds over een portie Europese doortastendheid, we namen een taxi en maakten in het kantoor van de organisatie een kleine scene met als gevolg dat ze ons tweeën privé-gewijs alsnog naar het strand brachten. Daar aangekomen kregen we deze keer een volwassen gids ter onzer beschikking en deze beschikte wel over de nodige kennis ivm de grootste zeeschildpadden ter wereld. Hij wist ons oa te vertellen dat de temperatuur van het zand het geslacht van de baby-turtles bepaalt. Als het heet is, worden het vrouwtjes, bij koudere temperaturen zien mannetjes het daglicht. Een halfuur nadat we het strand hadden bereikt, bleek ook de natuur ons gunstig gezind. Er was een turtle 2 km verderop neergestreken. Na een snelle wandeling kregen we het bijzondere schouwspel, bij gedempt rood licht, te zien. Een schildpad met een schild van zo’n anderhalve meter is vrij indrukwekkend, net als het hele bevallingsproces dat ze ons gewillig toonde. De natuur blijft verbazen. Meer info, klik hier
18/12/2004 Tamarindo – Playa Naranjo
138 km – 6u15min – gem. 22 km/u
Na 3 rustdagen zetten we vandaag onze tocht naar het zuiden verder. Op de Nicoya Peninsula fietsten we via Santa Cruz naar Carmona. In vergelijking met de armere noorderburen is de staat van de wegen in Costa Rica maar povertjes. Enkel de hoofdwegen beschikken hier over een asfaltlaag en meestal is deze dan nog van een bedenkelijke kwaliteit. Niet dat de vele kilometers aan dirt-road mij storen, integendeel. Tijdens de lunch bleek dat ons oorspronkelijke plan om tot in Montezuma te fietsen iets te ambitieus was. Gelukkig zijn we beiden nogal flexibel, Playa Naranjo vonden we een goed alternatief. Vanuit deze plaats vertrekt de ferry naar Puntarenas op het vasteland. Morgen zullen we proberen om zonder bagage alsnog Montezuma en Cabo Blanco te bereiken, de volgende dag nemen we dan de ferry naar Puntarenas. Na de lunch bleek dat het lijf toch enigszins verrast reageert op enige fietsactiviteit na enkele rustdagen, pijnlijke knieën en stramme spieren waren mijn deel. Om vlot de laatste 20 kilometers te overbruggen, tankten we in Jicaral nog 2 cola’s bij. In het benzinestation bleken heel wat mensen interesse voor onze fietstocht te tonen. De tica’s zijn helemaal niet rijk maar hebben niettemin sympathie voor de “luxe-vakantie” van enkele westerlingen.
19/12/2004 Playa Naranjo – Playa Naranjo
127 km – 6u56min – gem. 18.4 km/u
Vandaag stond er een mountainbiketocht zonder bagage op het programma. De bestemming was, net als gisteren, Cabo Blanco. Van bij de start was duidelijk dat het een pittige onderneming zou worden, de kustlijn was allesbehalve vlak te noemen. De hellingen waren bijzonder steil en de dirt-road van bedenkelijke kwaliteit. Na 20 km werd het wegdek toch iets beter, de kilometers werden iets eenvoudiger op de teller weggeschreven. Na ruim 3 uur fietsen bereikten we Cobano. Tijdens de lunch werden we andermaal verplicht onze plannen bij te stellen. Een lus doorheen het Cabo Blanco natuurreservaat betekende een extra 45 kilometer. Door onze beperkte gemiddelde snelheid konden we met deze extra kilometers onmogelijk voor het donker Playa Naranjo terug bereiken. Even dachten we nog dat een terugrit per bus een oplossing kon brengen maar deze bleek meer tijd nodig te hebben om de afstand te overbruggen dan wij op de heenweg. Enkele inwoners van Cobano wezen ons op een alternatieve terugweg, deze zou korter maar pittiger zijn. Omdat geen van ons beiden zijn verantwoordelijkheid wou opnemen, lieten we een muntstuk beslissen, het werd de korte pittige route. Na 4u zwoegen bleek enkel pittig te kloppen.
20/12/2004 Playa Naranjo – Puntarenas
10 km fiets – 30 km ferry
Vandaag was onze opdracht beperkt. Bootgewijs maakten we de overtocht van de Nicoya Peninsula naar Puntarenas. De fiets van Niklaus blijkt de laatste dagen wat vermoeid te zijn, hij ondernam de voorbije dagen verschillende pogingen om dat zijn baasje duidelijk te maken. Behoorlijk wat speling op het voorwiel, krakende pedalen en een gebroken stuur waren de voornaamste signalen. Niklaus hoopte in Puntarenas een iso9002 fietsenhandelaar te vinden, zodat hij met een getunede fiets en een gerust hart naar Zuid-Amerika kan afreizen. In Puntarenas kregen we vrij snel (ongevraagd) een gids ter onzer beschikking, deze loodste ons gezwind van de ene naar de andere “rijwielhandel”. Helaas was al snel duidelijk dat we hier geen Moving Store zouden vinden. Niklaus pikte er niettemin de meest betrouwbare uit en deze beloofde hem de klus in een halfuurtje te klaren. Om een lang verhaal kort te maken, in de late namiddag kon Niklaus dan uiteindelijk toch zijn fiets ophalen. De montage van een nieuw stuur was gelukt, al de rest helaas niet.
21/12/2004 Puntearenas – San José
120 km – 7u30min
Na 30 kilometer fietsen, namen Niklaus en ik vandaag tijdelijk afscheid. Hij fietst in een 6-tal dagen tot in Panama City, terwijl ik – samen met mijn bezoek uit België- nog 14 dagen in Costa Rica zal rondfietsen. Indien alles volgens plan verloopt, ontmoeten we elkaar terug op 8 januari in Quito (Ecuador). Omdat San José op 1100m hoogte gesitueerd is, was ik mij ervan bewust dat mij vandaag enig klimwerk te wachten stond. Ik was echter niet voorzien op een halve Mont Ventoux, het stijgingspercentage tussen Orotina en Atenas dwong me naar de kleinste versnelling. Net voor ik Atenas bereikte, hield een sympathieke fietsgekke Tico mij staande, hij reikte me eerst een fles gekoeld water aan en nodigde me daarna uit voor de lunch in een resto met een schitterend zicht over de overwonnen hellingen. Dank u wel Marco Gonzalez. Na de lunch kon ik eerst enkele kilometers afdalen om daarna, tot ik de PanAmericana bereikte, terug bergopwaarts te fietsen. De PanAmericana alhier was een ramp. Zes rijstroken, bijzonder druk verkeer en geen pechstrook, het had iets weg van Russische roulette. Na een 10-tal kilometer hield ik het dan ook voor gezien en nam een willekeurige afslag. Deze leverde me uiteindelijk nog 7 km extra klimwerk op maar ik bereikte wel zonder kleerscheuren San José. De zoektocht naar een geschikt hotel verliep niet vlekkeloos, de Footprint is een schitterende gids maar de stadsplannetjes zouden toch iets nauwkeuriger mogen. Uiteindelijk vond ik onderdak in hotel Impérial, gevangenen zouden wellicht aan het muiten slaan maar ik vond 2000 colones heel schappelijk voor mijn kamertje van 1 op 2 meter.
22/12/2004 San Jose – rustdag
Het kamertje van 1 op 2 meter bleek kartonnen muren te bevatten. Ik kon mijn linkerbuur horen snurken alsof hij in mijn bed lag en het ochtendgerochel van de Midden-Amerikaanse medemens wil ook maar niet wennen. Vandaag stond er een minieme hoeveelheid aan praktisch geregel op de agenda. Mijn eerste doel was het vinden van een deftige fietsenwinkel. Ik zou oa mijn wielen nog ‘ns willen laten uitbalanceren door een professional voordat ik naar Zuid-Amerika afreis. In een stad met meer dan een miljoen inwoners blijkt al snel dat het zoeken wordt naar een speld in een hooiberg. Via de Cannondale website vond ik een dealer in San Jose maar zelfs op de toeristische dienst hebben ze er geen idee van in welke buurt de straat van de bikeshop gesitueerd is. In de yellow pages vond ik nog diverse andere fietsenwinkels maar de enkele die ik tot nog toe bezocht, leken me weinig betrouwbaar. Daarnaast wou ik vandaag mijn vlucht naar Quito regelen. Op de officiële website van San José Airport vond ik nuttige info. Copa Airlines had betaalbare vluchten in hun aanbod en mijn Footprint loodste me naar hun kantoor, of beter loodste me naar hun vorige kantoor. Het nieuwe adres vond ik uiteindelijk via hun website terug, aan de andere kant van San José natuurlijk en niet meer bereikbaar binnen de kantooruren. Op het einde van de dag blijkt dat ik eigenlijk niets voor elkaar heb gekregen. Een mens zou er, zelfs op vakantie, gefrustreerd van worden. Daarenboven is San José me veel te druk, steden blijken steeds minder iets voor mij te zijn. Mijn gids vertelt me nochtans dat ik de tijd moet nemen om de sfeer op te snuiven maar veel verder dan de uitlaatgassen kom ik voorlopig niet.
23/12/2004 San José – Volcan Irazu – San Jos
110 km – 5u30min
Terug naar de natuur! Volcan Irazu is op 55 km van San José gelegen, omdat deze vulkaan ‘s middags meestal door wolken is omgeven, begon ik mijn fietstocht om 6u ‘s morgens. De zon is hier rond deze tijd ook al op. Ik trotseerde 20 km de ochtendspits van San José en bereikte na een uurtje fietsen een rustiger weg richting krater. Het klimmen zonder bagage ging gezwind. 25 kilo meer of minder, het verschil is wel degelijk merkbaar. Dat ik, na een dag in de stinkende straten van San José vertoefd te hebben, terug wat frisse lucht kon inademen, vonden mijn longen een goede zaak. Het wederzien met de natuur werd door mijn moral eveneens positief onthaald. De weg naar de top was voorzien van kilometerpalen en mijn gps hield de hoogtemeters bij. Enigzins tot mijn verbazing bleef ik ruim 12 km per uur fietsen, nochtans waren de laatste 33 km goed voor zo’n 2000 stijgingsmeters. Na een kleine 4 uur stijgen bereikte ik een nieuw hoogterecord, 3370m. Als beloning kreeg ik de gifgroene laguna van de vulkaankrater te zien. Het afdalen verliep zowaar nog vlotter dan het klimmen. Helaas, door mijn defecte kilometerteller werden geen snelheden genoteerd. Net voor ik Cartago bereikte, zoefde ik een professioneel uitgeruste wielertoerist voorbij, na het uitwisselen van enkele gebrekkige Spaanse zinssneden loodste die sympathieke mens me naar een goede bikeshop alwaar mijn wielen deskundig “gerecht” werden. Verder schafte ik me er ook nog een regenvestje aan, hopelijk blijkt dit binnen 6 maanden een nutteloze investering geweest te zijn. Na een verkwikkende (koude) douche begaf ik me naar het hoofdkantoor van Copa Airlines alwaar een bevallige assistente mijn wensen inwilligde. Op 8 januari vlieg ik vanuit San José samen met mijn fiets naar Quito, daar zet ik mijn tocht naar het zuiden samen met Niklaus verder.
24/12/2004 San José – Heredia
10 km – 0u35 min
Adios San José. Wat mij betreft, is San José te druk, te lawaaierig, te chaotisch maw ‘te’. Heredia is volgens mijn Footprint een rustige, gezellige provinciestad gelegen tussen San José en zijn internationale luchthaven. Ik besloot om mij naar Heredia te verplaatsen en hier Tine op te wachten. Tine komt vandaag uit Belgiëovergevlogen om me gedurende 14 dagen in Costa Rica fietsgewijs te vergezellen. United Airlines levert haar af rond 21u, wellicht mis ik daardoor de kerstviering maar er zijn ergere dingen in het leven.
25/12/2004 Heredia – rustdag
Vandaag hebben we de route voor onze 14-daagse rondrit doorheen Costa Rica zo min of meer uitgestippeld. Op het programma staan oa Volcan Poas, Volcan Arenal, Monteverde, Cabo Blanco en Parque Manuel Antonio. In de loop van de dag kregen we tot tweemaal toe een gratis warme maaltijd geserveerd door de bijzonder sympathieke hoteleigenaars. Hotel Las Flores in Heredia komt daarmee bovenaan in mijn lijstje van Topverblijven te staan. Verder werd de fiets van Tine rijklaar gemaakt en werden mijn wielen nog maar ‘ns voorzien van andere buitenbanden. De Marathon XR’s tonen na 8000 km nog helemaal geen tekenen van slijtage en over deze afstand had ik ook slechts 3 lekke banden. Niettemin wil ik de nieuwe TravelContact van Continental ‘ns uittesten, volgens de verkopers is de rolweerstand minimaal en met de woorden “Whatever passes your way” proberen ze me van een kwaliteitsvolle anti-leklaag te overtuigen, wordt ongetwijfeld vervolgd.
26/12/2004 Heredia – Venecia
75 km – 5u28min – 13.6 km/u
Deze morgen startten we onze rondtrip onder een zwaar bewolkte hemel, op deze manier was de klimaatsovergang voor Tine niet te bruusk. Via Barva en enkele andere kleine gehuchtjes fietsten we – nu en dan in het gezelschap van een zondagse wielertoerist – naar de voet van Volcan Poas. De klim vergde veel schakelwerk. Steile klimmende, vlakkere en dalende stukken wisselden elkaar gezwind af. Na 33 kilometer waren we tot een hoogte van 2100m gestegen. Het plan om ook nog ‘ns vlug tot aan de krater van Volcan Poas door te klimmen had ik vorige nacht afgevoerd, het kan niet de bedoeling zijn om mijn verse fietspartner de eerste dag knock-out te rijden, een beklimming met bagage tot 2704m zou wellicht wat van het goede teveel geweest zijn. Net voor het losbreken van een felle onweersbui bereikten we San Miguel. Het was ondertussen ruim een maand geleden dat ik dat natuurfenomeen nog ‘ns had gezien. Na het nuttigen van een familie-pizza vertrokken we voor de resterende golvende kilometers in droge weersomstandigheden naar Venecia. We vonden er een onderkomen in een treffelijk en democratisch geprijsde cabina. Tijdens het inslaan van het noodzakelijke voedsel poogde de plaatselijke bakker nog vergeefs zijn brood met crema van de hand te doen.
27/12/2004 Venecia – La Fortuna
60 km – 3u20min
Toen we deze morgen ontwaakten hadden we beiden onze interpretatie over de nachtelijke geluiden. Tine dacht aan een druppelende douche en ik dacht dat de ventilator wat olie kon gebruiken. Uiteindelijk bleek het gewoon regen te zijn, het compleet grijs wolkendek zag er niet bepaald uitnodigend uit. Na 2u hard werken had ik mijn psyche zover gekregen dat ik vertrekkensklaar was. De eigenlijke etappe is eenvoudig samen te vatten: regen, regen, regen. Na 5 minuten fietsen waren de voeten nat, 15 minuter later was mijn koersbroek herleid tot een dweil, nog een halfuur later weigerde mijn 2-dagen-oud fietscomputertje dienst en na 2 uur regen werd de bruine huidlaag van mijn handen weggespoeld maar de moral bleef bij dit alles verbazend goed. Een vlak parcours in combinatie met een overvloedige hoeveelheid aan zuurstof zorgde ervoor dat de kilometers vrij snel opliepen. In Fortuna hielden we het waterspel uiteindelijk voor gezien. Het toeristisch stadje had genoeg te bieden om er de rest van onze dag te spenderen : een cabina met lauwe douche, een gevulde supermarkt, een aansluiting naar de virtuele wereld en enkele pizza- en pastatenten. Vulkaan Arenal en zijn lava-stromen kregen we in dit weerstype helaas niet te zien.
28/12/2004 Fortuna – Tilar
79 km – 5u50min
Deze morgen waren we om 7u15 vertrekkensklaar. Tine pakt duidelijk gestructeerder in dan Niklaus, vandaag was ze zelfs mij te snel af. We hielden het zo’n 10 minuten droog vervolgens begon de gekende procedure opnieuw: natte voeten, een dweil onder de kont en een dienstweigerende fietscomputertje. Naar een cloud-forest fietsen was misschien toch geen zo’n goed idee. De weg rond het Lago Arenal was alles behalve snellopend. Er moest wat mij betrof nogal veel nutteloos geklommen en gedaald worden. Net toen we aan een (regen)pauze toe waren kruiste een coati ons pad. Dit klein fruit- en insectenetend zoogdier was alweer een nieuw exemplaar uit het dierenrijk dat ik aan mijn lijstje kon toevoegen. Enkele uren klimmen en dalen later hielden we in een German bakery een volgende pauze. De koffiekoeken en het frisdrankje smaakten zoet maar de rekening had iets weg van Zauerkraut. Europese prijzen voor gegoede toeristen, ik zal mijn maag in het vervolg wel terug bij de Tico’s vullen. Tijdens de resterende kilometers wisselden ze de regen voor wind, fietsers worden niet echt verwend in de Costaricaanse Meseta Central. De finishlijn lag vandaag in Tilaran, niet echt een toeristische hoogvlieger maar wel een goede uitvalsbasis voor een bezoek aan Monteverde.
29/12/2004 Tilaran – Monteverde
Doordat de weersomstandigheden nog steeds aan de vochtige kant waren en de resterende 40 kilometers naar Monteverde dirt-road waren hadden we beslist om gebruik te maken van een een door motor aangedreven voertuig. Het uurrooster van de bus bleek niet echt passend en dus probeerden we al liftend Monteverde te bereiken. Dit verliep, dankzij enkele sympathieke tico’s, vrij vlot. Om de 40 kilometer per jeep te overbruggen hadden we ruim anderhalf uur nodig, ik vermoed dat deze route fietsgewijs een “onmogelijke” opdracht zou geweest zijn. In de Quetzal Inn te Santa Elena vonden we, ondanks het hoge toeristische gehalte, toch een betaalbaar kamertje. Hier regelden we eveneens onze uitstappen voor de komende dagen: frog pound, nightwalk en sky walk. Alles samen goed voor 45$ eco-toerisme per persoon. De frog pond consumeerden we meteen. Ik had gehoopt er enkele zeldzame kikkers te kunnen kieken maar de beestjes zaten er helaas achter beduimeld glas. Voor de kermitkenners onder jullie, we kregen er oa de transparante Fleischmann’s glass frog, de green-and-black poison dart-frog en de blue-jeans frog te zien. De golden toad, die enkel in Monteverde voorkomt, kregen we (wegens uitgestorven) helaas niet te zien. Toen het zonlicht was verdwenen waren we klaar voor de nightwalk. We kregen in ruil voor onze 17$ een sympathieke gids ter onzer beschikking die ons enkele – al dan niet slapende – exemplaren uit het dierenrijk wist te tonen. Ik registreerde de volgende: emerald toucanet, tarantula (eindelijk), sloth (luiaard?), motmot en wood flush of maw 3.4$ per stuk. Terug in Santa Elena vulden we onze magen nog met een voortreffelijke casado de pollo. Rijst, bonen, tomaat, aardappel en kip het moeten niet steeds duitse koffiekoeken zijn.
30/12/2004 Monteverde – Tilar
Vandaag stond het laatste onderdeel van ons eco-toerisme uitje op het programma: de sky walk. Voor 20$ konden we over paden en hangbruggen doorheen het cloud-forest wandelen. Indien we hierbij vergezeld wilden worden van een gids moesten we nog ‘ns 15$ per persoon extra betalen. Omdat ook voor alle andere attracties nog ‘ns extra betaald moest worden (10$ voor enkele afgerichte colibris, 10$ voor de opgesloten vlinders enz.) wekten ze bij mij de indruk dat het hen in de eerste plaats om het geld gaat ipv de natuur. De eigenlijke tocht tussen de boomtoppen was best aardig maar veel wildlife, op enkele gekleurde mussen na, kregen we helaas niet te zien. Na anderhalve dag Montverde is het overheersend gevoel dat ik een tourist-trap gelopen ben, misschien is het voor rijke Amerikanen best voldoende maar ik had eigenlijk iets meer verwacht. Mijn ongenuanceerde mening: je mist weinig indien je hier nooit geraakt, je kan minstens evenveel voldoening halen uit een dag stappen in de Ardennen.
31/12/2004 Tilaran – Puentarenas
116 km – 5u53 min De rit naar de zon
Na 4 dagen van wisselvallig weer fietsen we vandaag resoluut naar betere weersomstandigheden. In Belgiëis zo’n onderneming gedoemd tot mislukken, in Costa Rica gelukkig niet. We vertrokken onder een dreigende hemel richting Golfo de Nicoya. Na een klein uur fietsen priemde de zon zich voor het eerst sinds lang door het wolkendek, in de loop van de dag verdreef ze de resterende wolken en uiteindelijk bereikten we Puntarenas onder een helblauwe hemel bij 30 graden Celcius. Het grootste deel van de kilometers peddelden we op de Panamericana, in het begin verliep dit nog vrij rustig maar de laatste uren was het verkeer me toch net iets te druk. In “El mejor restaurante de la carretera” bleek nog maar ‘ns dat je je beter wat bescheiden kan opstellen in dit leven. Het oudejaarsavandmenu nuttigden we in een gezellig restaurant waar ik een week geleden ook met Niklaus vertoefde. De steak en Chileense wijn smaakten voortreffelijk, de tiramisu helaas vermuft. Voordat jullie denken dat het andermaal voornamelijk over eten gaat. Ik probeer mijn eetverslaving enigzins onder controle te krijgen, vandaag slaagde ik erin me te beperken tot 5 eetmomenten.
1/01/2005 Puentarenas – Montezuma
51 km – 3u20min – gem. 15.2 km/u
Zoals te verwachten werd oudejaarsavond hier met de nodige hoeveelheid vuurwerk gevierd. Onze nachtrust werd tussen 11u30 en 01u00 dan ook enigzins onderbroken. Niettemin waren we om 8u30 ferrygewijs ingescheept om de overzet naar de Nicoya peninsula te maken. Het grootste deel van de rit had ik anderhalve week terug al ‘ns samen met Niklaus gefietst, zonder bagage weliswaar. Volgens mijn korte termijngeheugen was de gefietste route licht golvend geweest. Na enkele uren trappen bleek het fietsen , tegen alle verwachtingen in, toch een zware opdracht te zijn. Ik had snel een hele reeks aan mogelijke verklaringen bijeengesprokkeld: te weinig geslapen, geen ontbijt genuttigd, met of zonder bagage is een groot verschil, een extreem temperatuursverschil in vgl met de voorgaande dagen, een emotioneel beladen dag, … wellicht was het een combinatie van dit alles. Compleet uitgeteld bereikten Tine en ik Cobano. In de plaatselijke supermercado kochten we een familiehoeveelheid gesuikerde dranken van de Coca-Cola Company. Na het nuttigen van deze en een halfuurtje rust bleken we voldoende hersteld voor de resterende 7 kilometers naar Montezuma. Het laatste karweitje van de dag was het herstellen van een gebroken spaaknippel in mijn achterwiel. Het exemplaar van Tine verdiende ook enige aandacht nadat ze in volle afdaling (67km/u zonder helm) een put in het wegdek te laat had opgemerkt.
2/01/2005 Montezuma – Cabo Blanco – Montezuma
19 km – 1u26min – gem. 13 km/u
Na 2 mislukte pogingen anderhalve week geleden bereikte ik vandaag uiteindelijk Cabo Blanco, een klein natuurreservaat in de zuidpunt van de Nicoya peninsula. Het fietstochtje vanuit Montezuma was een makkie. Het betrof een kleine 10 kilometer over een goed onderhouden dirt-road langs idyllische baaien. De eigenlijke Cabo konden we bereiken mits een wandeltocht doorheen het reservaat. 2 uur heen en 2 uur terug werd ons verteld voor een totale afstand van 9km. Het tijdsbestek bleek enigzins te kloppen maar ik vermoed dat ze met de afstand geknoeid hadden. De wandeling was best een fijne onderneming in dit rustig natuurreservaat. Onderweg konden we enkele ‘nieuwe’ dieren spotten: de clownface woodpecker en de tamandua waren de spectaculairste. Helaas waren beiden te snel voor mijn digitaal fotomateriaal, voor beeldmateriaal zullen jullie dus moeten googlen. De fietsen hadden we veilig bij de rangers kunnen achterlaten maar bij terugkomst bleek mijn gps toch verdwenen. Daar we in het park enkel rijke westerlingen waren tegengekomen maakte ik me er behoorlijk druk in. Ze hebben al alles maar willen blijkbaar toch nog net iets meer. Als ik mocht kiezen, dan werd ik liever door een Tico van mijn geld bestolen. Terug in Montezuma consumeerde ik nog een massagebeurt. Neen, niet door een plaatselijke schone in de achterbuurten maar door een ingeweken Amerikaan die al 20 jaar karate beoefende. Zijn stevige handen bleken een geschikt maar pijnlijk middel voor zowel benen als hoofd.
3/01/2005 Montezuma – Island Tortuga – Montezuma
Montezuma bevalt ons wel, een klein gezellig toeristendorp gelegen aan een zonnig strand. Omdat we een flexibele vakantieplanning hebben, beslisten we gisteren hier nog een extra dag te spenderen. We boekten een snorkeltrip bij de plaatselijk eco-toerisme boer. De fiets werd ingeruild voor een paar zwemvliezen en een duikbril, de kans op lekke banden werd hiermee tot nul herleid. Het snorkelen vond plaats rondom Island Tortuga, een paradijselijk bounty-eiland op 45 minuten varen van Montezuma. De boottocht was weinig comfortabel maar leverde wel enkele mooi vergezichten op. Het eigenlijke snorkelen was super. Je hoefde enkel je hoofd onder water te duwen en een compleet nieuwe wereld opende zijn deuren. Bijzonder kleurrijke vissen in alle maten en gewichten, zeesterren, oesters,… een trip al snorkelend van Noord- naar Zuid-Amerika, zou het al iemand overwogen hebben? Na het snorkelen konden we aanschuiven voor een vis-barbecue (volgens Tine had de kip een vissmaakje) . Een Amerikaans trut weigerde haar dagrugzak te verplaatsen waardoor we de maaltijd in afzondering aan een bouwvallig tafeltje konden nuttigen. Gelukkig was er meer nodig om deze geslaagde dag te verpesten.
4/01/2005 Montezuma – Puntarenas
51 km – 2u59min – gem. 16.6 km/u
Van Montezuma naar Puntarenas, hetzelfde traject als 3 dagen terug maar nu in omgekeerde richting. Een goede nachtrust, een uitgebreid ontbijt en een helder hoofd, met deze ingredienten moest een kalvarietocht zoals de vorige keer te vermijden vallen. De eerste kilometer kregen we een behoorlijk pittige klim voorgeschoteld (lees: de fietsen werden manueel naar boven gesjouwd), maar eenmaal deze was verteerd hadden we snel het goede ritme te pakken. De benen voelden bovendien bijzonder fris na de massage van 2 dagen terug. We bereikten de finish 20 minuten sneller dan de vorige keer, het tijdsverschil is niet echt spectaculair maar ‘de beleving onderweg’ was dat wel. Op de ferry las ik even mee in de krant van mijn buurman (vervelend, niet?). Gisterenmiddag kogelde een dolgedraaide taxichauffeur 6 mensen neer in Paquera, goed dat wij alsnog voor een dagje snorkelen opteerden.
5/01/2005 Puntarenas – Orotina
46 km – 2u47min – gem. 16.3km/u
Anderhalve week terug fietste ik de etappe vanuit Puntarenas naar San José op één dag, dit was echter geen kattenpis. Om nieuwe uitputtende veldslagen te vermijden beslisten we deze rit te spreiden over 2 dagen. Het deel tot in Orotina is het eenvoudigste, enkel lichtlopende hellingen over een bescheiden afstand. Om 11u30 hadden waren we dan ook al op onze bestemming. In de Footprint waren ze weinig enthousiast over Orotina (there’s not much here to keep you for long, if stopping over …) maar we vonden er toch een leuke plaza en een goed bed, veel meer hadden we vandaag niet nodig. De moral, een tussenstand Na het lezen van de Movingsouth-triplogs blijft blijkbaar hier en daar toch nog iemand op zijn honger zitten. Sommigen willen meer ’emotie’, anderen meer technische info. Bij een volgende editie zal ik voor een inlog-pagina met verschillende users-profielen en dito interesses zorgen. Mogelijke users-profielen kunnen zijn: vriend, familie, sympathisant, wereldfietser,…. Mogelijke interessegebieden: algemeen, emotie, sport,…. Soit, genoeg gezeverd. Voor de liefhebbers, een psychologische update. De reis is nu iets over halfweg, de eigenlijke drijfveer ervan is natuurlijk onveranderd gebleven. De fietstrip is er in de eerste plaats gekomen om mijn blik, na de dood van mijn vriendin Sophie en mijn ma, terug op de toekomst te krijgen. Na 6 maanden trappen stel ik vast dat deze trip momenteel al meer opleverde dan wat ik ooit had durven verwachten. Niet dat ik ondertussen een vrolijk fluitende, onbezorgde jongen ben geworden (ben ik wellicht nooit geweest) maar tijdens deze trip heb ik dan blijkbaar toch een manier gevonden om verleden, heden en toekomst met elkaar te combineren. Natuurlijk lukt dat niet elke dag even eenvoudig maar fietsen in een schitterende omgeving blijkt, voor mij althans, een geschikte remedie te zijn. Een stevige portie lichamelijke inspanning en de nodige denktijd werken louterend. Misschien is het allemaal nog net iets complexer dan hierboven omschreven maar uiteindelijk was het niet mijn bedoeling om deze ‘informatie’ in de website te verweven, daarvoor bestaan er volgens mij geschikter communicatiemiddelen.
6/01/2005 Orotina – Heredia
72 km – 5u50 min
Vandaag bleek al snel dat mijn geheugen dan soms toch nog betrouwbaar is. Klimmen, klimmen, klimmen,… net als de vorige keer werd de inspanning terug met mooie vergezichten beloond. Het restaurant Mirador, net voor Athenas, bevond zich nog steeds op dezelfde schitterende plaats en de keuken bleek ook deze keer voortreffelijk. Alleen hun slagzin: de past is history, the future is a mystery and the present is a gift vind ik nog steeds voor discussie vatbaar. Na de pannenkoeken vervolgden we onze weg naar Heredia. Vanaf Allejuela kwamen we helaas in de lintbebouwing terecht. Vanaf hier was het niet meer zo duidelijk waar we ons precies bevonden. Santa Barbara en Barva lagen in elk geval op onze route. Na een kleine 6 uur fietsen bereikten we hotel Las Flores in Heredia, het was een beetje thuiskomen. Onze vuelta de Costa Rica zat erop.
7/01/2005 Heredia
Vandaag stond er een dosis praktisch geregel op het programma. Marco Gonzalez, de wielergekke Tico die ik 2 weken terug ontmoette, zou ons hierbij een handje helpen. We waren afgesproken aan het Wijnegem shoppingcenter van San José. Naar goede gewoonte was ik (en bijgevolg ook Tine) ruim een uur te vroeg. Dankzij Marco en zijn overhoop gehaalde agenda verliep alles bijzonder vlot. Beladen met een hersteld Mavic voorwiel, een warme fietsvest en een fietsdoos namen we een taxi terug naar Heredia. In Heredia besteedde ik mijn laatste colones aan een vers gewassen t-shirt, enkele souvenirs en wat suikergoed. Ons laatste avondmaal nuttigden Tine en ik in ‘Le petit Paris’. Mijn eerste Leffe sinds 6 maanden smaakte voortreffelijk.
8/01/2005 Heredia – Quito (Ecuador)
Vandaag nam ik ‘afscheid’ van Tine. Onze 14-daagse rondtrip in Costa Rica was een leuke tijd, het was fijn om tijdens de ‘feestdagen’ een vriendin over de vloer te krijgen. Met het vliegtuig naar Quito dus. Inderdaad, zonder enige inspraak van jullie besliste ik Panama links te laten liggen. Bij de incheck-balie van Copaair vroegen ze mij welk bagage-item prioritair was. Beide stukken zijn nogal onontbeerlijk maar omdat ze bleven aandringen duidde ik uiteindelijk mijn fiets aan. Er kwam verder nog een mededeling dat de luchthaven van Quito gesloten was maar dit bleek een communicatiestoornis te zijn. De vlucht verliep vlekkeloos, al is dat niet altijd evident met die compact verpakte vliegtuigmaaltijden. Ook in Quito bleek alles bijzonder vlot te lopen. De douane-ambtenaren waren bijzonder vriendelijke en efficiënt en zowel de prioritaire als niet-priotaire bagage werden door Copaair intact afgeleverd. Ik vond vlot een taxi waar mijn bagage inpaste en nog geen halfuur na de landing werd ik bij het gastgezin waar Niklaus verbleef afgeleverd. Voordat we in slaap vielen wisselden we elkaar nog onze belevenissen van de voorbije 2 weken uit.
