En cours de route

Sinds Phonsavan werd het Movingaround team versterkt met een Nederlandse pion. Amalia, zo heet onze gezelschapsdame, blijkt een aanwinst, ze doet haar deel van het kopwerk en is daarenboven best sympathiek. Tot Hanoi fietsen we normaliter met zijn 3 verder.

Onze voorlopige laatste halte in Laos (we komen volgende maand nog ‘ns terug) was Vieng Xai. Hier bezochten we een aantal grotten in het karstgebergte die tijdens de ‘Secret War’ onderdak boden aan zo’n 23.000 Laotianen, waaronder de toekomstige president Kaysone Phomvihane.

Nadat de douaniers onze bagage aan een grondige onderzoeksbeurt hadden onderworpen (volgende keer toch maar een vuile onderbroek bovenaan leggen) mochten we Vietnam binnen. Het viel ons onmiddellijk op dat dit een land in uptempo was: sinds we West-Vlaanderen hebben verlaten hadden we zoveel bedrijvigheid niet meer gezien. Terwijl ze in Laos nog ‘druk’ het einde van het regenseizoen aan het vieren zijn, wordt hier met man en macht de oogst binnengehaald. Om al de rijst en het hooi te kunnen drogen hebben we wel een rijstrook moeten inleveren.

Een nieuw land vraagt steeds wat aanpassingen. Zo hadden we pas na 2 dagen door dat de Vietnamese interpretatie van een wapperend handje is “komt ‘ns tot hier beste vriend, we bieden jou iets aan” in plaats van onze betekenis “ga weg, laat me met rust”. Sindsdien verzeilden we op een trouwfeest en kregen we meermaals sterke drank aangeboden.
Verder is Tines maag nog niet helemaal afgesteld op de Vietnamese keuken. En dan hebben we ons nog niet tegoed gedaan aan plaatselijke specialiteiten zoals hond en oogballensoep.

In Sam So’n Beach verbleven we 1 nacht in het Van Chai resort, de boog moet niet altijd gespannen staan. En nu op naar Hanoi, waar we visite krijgen van Tines ouders (hopelijk brengen ze wat lekkers uit België mee).

Ps. Een tip: in Vietnam vinden we geen Snickers.