Merhaba Anatolia

Na een kleine dertig uur vliegen landden we in Antalya. We waren in eerste instantie ietwat te verdwaasd om de omgeving in ons op te nemen. Na het inhalen van wat achterstallige slaap moesten we toch een paar keer met onze ogen knipperen om de Turquoise Coast in al haar glorie of was het eerder wansmaak te kunnen aanschouwen. De kustlijn is volgebouwd met hotels van verschillende grootte en in verschillende gradaties van lelijkheid. Al het mooie en archeologisch kostbare dat er te zien is, wordt zo goed als volledig weggedrumd door de voorzieningen voor het massatoerisme.
Nu, het kon onze pret niet drukken: we kregen een meer dan gesmaakt bezoek van Kathleen en Christine. En bovendien, het is nog vroeg in het seizoen waardoor we gespaard bleven van de aanblik van al te veel Duitse buiken, billen en borsten op het strand.

De Mediterrane kust bleek overigens wel een uitstekende start te zijn van het derde (en tevens laatste) deel van onze trip. We kregen de afgelopen dagen een enorm gevarieerd landschap voorgeschoteld. Na het azuurblauwe van de Middellandse Zee moesten we de bergen over om het Turkse binnenland te bereiken. Er volgde een, voor ons ‘mooiweerfietsers’, wat surrealistische etappe door de sneeuw onder een stralende zon. Om het lot niet verder te tarten proberen we de sneeuwgrens de komende dagen toch te vermijden. Ondertussen bevinden we ons op een 1000m hoog plateau, naast steppe lag er eerder toevallig ook al een wonderschone canyon op onze route.

Ook de Turkse dorpstaferelen weten ons te charmeren. We voelden ons even avonturiers met een grote ‘A’ toen we in een godvergeten dorpje aanbelandden. Hier hadden ze nog niet veel westerlingen gezien, dachten we. Wim probeerde er ‘aan de mannen op het bankje’ met handen en voeten uit te leggen waar we vandaan komen en waar we naartoe fietsen (= het concept België) toen plots bleek dat dit eenvoudig in het Vlaams kon. Een van de mannen was een Turkse Belg of Belgische Turk die al 30 jaar in Deurne woont en op bezoek was in zijn geboortedorp. Hup, weg Avontuur. De sympathieke man leidde ons daarna wel met plezier rond in de Manazam ruïne, een tijdens het Byzantijnse Rijk uitgehouwen ‘kasteel’ in de rotsen.

Onze voortgang wordt wel eens meer ‘gehinderd’ door de Turkse gastvrijheid. Voor we het goed en wel beseffen, staan we thee te drinken bij de ‘kuaför’, houdt de ‘jandarme’ ons tegen en biedt de arm der wet ons een pralientje aan of worden we naar een lemen hut geleid waar enkele vrouwen gözleme voor het hele dorp aan het maken zijn. Nog een geluk dat we hier geen strikte deadline hebben.

En tot slot nog iets over het weer: onze eigen pronostiek over het aantal regendagen in Turkije (‘0’) blijkt toch wat te voorbarig. Het is hier, net als in België, duidelijk nog geen zomer.