Scroll Top

Pedals & peddles

In een, al zeggen we het zelf, bewonderenswaardige poging om highway 6 te vermijden, kozen we voor de Maungatapu Trail vanuit Pelorus Bridge naar Nelson. In onze fietsgids Pedallers’ Paradise werd de trail aangeprezen als iets ‘for lightly loaded, brave and adventurous and cyclists’. Aangezien we toch al enig gewichtsverlies konden bewerkstelligen en nog steeds ambitieus zijn, dachten we aan alle criteria te voldoen. De campinguitbaatster vertelde ons nog dat de trail van 35km minstens zes tot makkelijk acht uur kon duren, maar dat weten we aan de gebrekkige fysiek van onze voorgangers.

Helaas, een mens kan zich al eens vergissen. Het tochtje mocht dan wel heel plezant beginnen op een rustig klimmende grintweg door bos en velden, wat volgde had meer weg van een calvarietocht.
Het stijgingspercentage werd ongezond hoog. De fietsen (pushbikes noemen ze het hier) moesten over een brokkelig pad omhoog worden gesleurd. We kregen blaren op onze voeten, verwensingen werden uitgesproken en eenmaal boven moesten we de berg nog af. Ook hier bleek fietsen geen optie. We zullen volgende keer toch nog maar eens nadenken voor we ons op moedig en avontuurlijk terrein begeven.

Toen we de dagen erna Abel Tasman National Park bereikten, werden de pedalen dan ook resoluut ingeruild voor roeispanen. Na een halve dag instructie in het zee-kayakken werden we op een strandje gedropt en konden we (met een klein hartje) vertrekken. Op onze eerste dag was de zee best woelig, Tine werd er zelfs zeeziek van. De overnachting op het quasi verlaten strand Mosquito Bay maakte echter veel goed en toen de volgende dag de zon zich toonde, konden we de golden beaches vanuit onze kayak in hun volle glorie aanschouwen.

De benen hadden op de kayak de nodige rust gekregen en waren dus klaar voor een nieuw avontuur: de Rainbow Road. De 100km lange gravelroad verbindt Sint Arnaud met Hanmer Springs. De weg werd aangelegd in de jaren 50 om de regio rond Nelson van electriciteit te voorzien (het maskeren van de pilonen werd een uitdaging voor de fotograaf van dienst). De Rainbow Road loopt geleidelijk klimmend door de bergen naar haar hoogste punt, the Island Saddle. Op 1347m kregen we een immens mooie blik op de omringende bergen die de namen kregen van vrouwen vernoemd in het gedicht ‘The Faerie Queene’ van de 16de eeuwse dichter Edmund Spenser.

Dat Christchurch het voorbije anderhalf jaar twee ernstige aardbevingen had gekend, was ons niet ontgaan, maar we waren toch wat van onze melk toen we ons een weg door de stad baanden. De schade was heel zichtbaar en het volledige centrum was ‘red zone’ en bijgevolg ontoegankelijk. De beschikbare accommodatie in Christchurch is momenteel heel beperkt en zo belandden we er op een eerder marginale camping waar zonder veel problemen opnames voor ‘Thuis’ of ‘Familie’ kunnen gemaakt worden (dronken toestanden, een vechtpartij en een diefstal uit iemand anders tent kleurden de dag).

31/01/2012: Picton – Pelorus bridge: 57km; 3u46; 15,1km/u gem.
01/02/2012: Pelorus bridge – Nelson: 49km; 5u06; 9,6km/u gem.
02/02/2012: Nelson – Marahau: 80km; 4u50; 16,5km/u gem.
03-04/02/2012: Marahau: sea kayaking in Abel Tasman NP
05/02/2012: Marahau – Tapawera: 70km; 4u12; 16,6km/u gem.
06/02/2012: Tapawera – St Arnaud: 75km; 5u15; 14,2km/u gem.
07/02/2012: St Arnaud – Lake Sedgemere: 59km; 5u13; 11,3km/u gem. (Rainbow Road)
08/02/2012: Sedgemere – Hanmer Springs: 64km; 5u07; 12,5km/u gem. (Rainbow Road)
09/02/2012: Hanmer Springs – Christchurch: 149km; 7u34; 19,6km/u gem.
10/02/2012: Christchurch: rust & bike clinic
11/02/2012: Christchurch – Mt Somers: 107km; 5u34; 19,2km/u gem.
12/02/2012: Mt Somers – Mt Sunday – Mt Somers: trip naar Edoras, 85km; 5u03; 16,8km/u gem.
13/02/2012: Mt Somers – Geraldine: 50km; 2u19; 21,7km/u gem.

Comments (7)

Hey medefietsers!

We kunnen beginnen uitkijken. Eergisteren zaten wij in Géraldine, morgen rijden we naar Mount Cook village, als het weer meezit.

Tot daar ergens waarschijnlijk!

Enjoy lake tekapo!

Ha die ‘brave cyclists’, leuke foto van jullie beiden in de kayak! Jullie gezichten tonen duidelijk het genot van rustende benen…
Hier is de dooi ingezet na de langste winterprik sinds jaren. Jaja, we hebben het hier ook niet gemakkelijk hoor 🙂
liefs,
Nathalie

Nog geen hobbits of elfen gespot?

Foto’s bekeken. En ik die dacht dat ik zware tandproblemen heb.

Fiets ze 🙂
Kathleen

Hey Tine en Wim,

Man man man … Jullie foto’s maken me ‘ietsiepietsie’ jaloers !
Het lijkt alsof jullie een professionele fotograaf op jullie bagagerekje zitten hebben…

Wij hier aan het ploeteren in grijze sneeuw-smurrie, maar pas op: binnenkort ruilen wij de smurrie voor nagelwitte skipistes waarvan het ijs knispert en kraakt onder de skietjes… 🙂

We blijven jullie avonturen met een echt ‘waw’-gevoel volgen !

Dikke knuffel !
Jo

Groeten vanuit het vochtige België. Ik blijf jullie prachtige verhalen lezen. Nog veel succes toegewenst!!!!!

Groeten,
Norbert

Heilaba Tine en Wim,

Wat een zalige foto’s!! ‘kWou dat ik in jullie plaats was! Voor het moment is het voor ons enkel peddelen achter de ‘charette’, maar van zodra het warmer is binden wij onze fietsschoenen ook terug aan en leggen we onze kleine meid in de fietskar te slapen.
Geniet ervan en blijf van die prachtige foto’s nemen, dan kunnen wij blijven meegenieten.

Groetjes
Valerie

Dag Tine en Wim,

Prachtige foto’s weer! En dan zowel kanoen als of road, ik ben meer dan een beetje jaloers! Blijf genieten!

Lieke

Comments are closed.