The back road to Naryn

Kirgizië is een land waar bergen domineren: 90% van het grondgebied ligt boven 1500m, 40% zelfs boven de 3000m. Een derde van het land ligt permanent onder de sneeuw. Deze cijfers doen ons alvast watertanden.

Edoch, stage 1 beperkt zich tot het afhaspelen van vlakke kilometers op de lokale E40. De vergelijking gaat eigenlijk niet helemaal op: het aantal rijstroken beperkt zich slechts tot twee en die zijn niet gemarkeerd. De pechstrook is bovendien facultatief. Iedereen maakt gebruik van deze weg, inclusief paard/ezel en kar, koeien en geiten.

De bergen liggen vandaag nog te ver om een centrale rol te spelen, dit geeft ons ruim voldoende tijd om de plaatselijke sfeer op te snuiven: overal zie je mensen neergehurkt zitten (wanneer wij die houding proberen na te bootsen, valt Wim om en geraakt Tine niet meer recht), de supermarkten zijn vervangen door een aaneenschakeling van stalletjes waarin iedereen hetzelfde verkoopt (cola, snoep, motorolie, watermeloenen,…). Enthousiast zijn ze hier wel: ze zwaaien de hele dag en roepen voortdurend ?gellow?.

Na 150km nemen we de afslag die ons de bergen in brengt. Nadat we de eerste klim achter de kiezen hebben, worden we tijdens de afdaling getrakteerd op een schitterend turquoise meer. In Koshkor proberen we het nodige proviand samen te krijgen. Dit met matig succes. Op onze mooie wildkampeerplaats worden we geterroriseerd door een roedel muggen die die avond bijgevolg wel het nodige proviand kunnen inslaan.

In Sary Bulak nemen we de afslag naar de eigenlijk back road naar Naryn (225km ripio over zwaar geaccidenteerd terrein). Dit ?gehucht? is een stopplaats voor Chinese truckers; ze nuttigen er brood en gerookte vis die wordt verkocht in blauw geschilderde caravanachtige containers. Wij volgen hun voorbeeld. In Sary Bulak nemen we ook afscheid van onze mental coach: een kleine hond die ons de laatste 30km (!!) dapper volgde op een eerbiedwaardige afstand van 100m.

We stijgen gestaag verder tot we een hoogte van ruim 3300m bereiken. Hier spotten we eindelijk onze eerste yaks; reusachtige, langharige koeachtige dieren wiens geluid een sympathieke mix is van het geknor van varkens en het gebrom van oude mannen. Wanneer we een eind later een tweede kudde zien die zich op ons pad verplaatst, zet Wim de achtervolging in en verschiet hierbij een serieuze cartouche. Die beestjes kunnen precies beter tegen de hoogte dan een would be coureur uit de lage landen.

Het landschap op deze hoogte is immens, weids, indrukwekkend, spectaculair, adembenemend,… Veelvuldige fotostops zijn een gevolg. Canyons, plateaus, Alpenweiden blijven elkaar afwisselen. Yurts, idyllische meertjes en wilde paarden maken het plaatje compleet.

Om terug af te dalen naar de bewoonde wereld moet er nog verdraaid veel worden geklommen. Of zoals Mark en Mandy (www.markenmandy.nl) deze etappe beschreven: lots of climbing for a downhill stretch. Op de laatste tientallen kilometers voor Naryn doorkruisen we meer en meer dorpen. We slaan de plaatselijke bevolking uitgebreid gade, waarschijnlijk zagen de Vlaanders er 100 jaar terug ook zo uit. Voor de locals vormen ook wij een curiosum.

Lijf, leden en materiaal zijn of vuil of aan herstel toe, tijd voor een rustdag in Naryn. Met een standbeeld van Lenin, afstandse Lada?s, grijze monotone woonblokken is de Sovjetsfeer hier nog nadrukkelijk aanwezig.