Van çay naar Nescafé frappé

We vertellen hier voor de citytrippers onder jullie niets nieuws als we stellen dat Istanbul een wereldse stad is waar een veelheid aan indrukken op je afkomen. Een stad van contrasten: meisjes in topjes versus vrouwen in burka, toeristen versus inwoners, Fenerbahe versus Galatasaray, afdingen versus in ’t zak gezet worden, de nieuwste James Bond film versus de Ronde van Turkije, … en een stad waar die verschillen wonderwel samengaan.

Op straat wordt alle mogelijke marchandise aangeboden, het ene al nagemaakter dan het andere. In de ‘Spice Bazaar’ wordt niet enkel de geur van verse kruiden opgesnoven, ook de zweetlucht van de vele toeristen (jezelf inclusief) moet je er bij nemen. Beleefd drummen in de file voor een bezoek aan de Aya Sofia, jezelf verliezen in het uitgebreide aanbod Turkse zoetigheden, gewillig je schoenen uitdoen voor een bezoek aan de Blauwe Moskee, verdwalen in de ‘Grand Bazaar’. Voor we het goed en wel beseften waren we vier dagen verder.

Nu mag Istanbul wel de brug vormen tussen oost en west, het blijkt nog zo’n 300km fietsen voor we de grens met Griekenland bereikten. We opteerden ervoor om de metropool op een creatieve manier te verlaten: op een, fietsen niet toegelaten, ferry (gelukkig doet de glimlach van Tine het nog steeds).
En dan was het onvermijdelijk zover. Door middel van één welgemikte wielomwenteling reden we de Schengen zone, de Euro zone en de Europese Unie binnen. Het was een beetje thuiskomen.

In Griekenland volgen we de historische heirweg ‘via egnatia‘, althans de hedendaagse degelijk geplaveide variant. Als de Perzen en Alexander De Grote het destijds een interessante route vonden om een leger of een handelskaravaan over te sturen dan is het voor ons en ons aluminium ros ook goed genoeg.

Na ons bezoek aan het Agios Nikolaos klooster op het Vistonida meer besloot de Grieks Orthodoxe kerk ons ‘project’ te steunen met één brood, één pak petit beurres, 1 kg appels, 500 gram noten en 500 gram Turks fruit. Dit terwijl we het klooster enkel waren opgedraaid om een foto van de grijsbaardige mijnheer pastoor getooid in zwarte habijt te kieken, maar dat mocht dan helaas weer niet.

Na een eerste weekje Griekenand valt het ons op hoe drukbevolkt de terrasjes hier zijn (de Grieken hebben een opvallende voorkeur voor Nescafé frappé, ofte koude koffie). We zijn er nog niet uit of dat te maken heeft met het feit dat het land een hoge werkloosheidsgraad kent, de nabesprekingen van de verkiezingsuitslag of toch eerder met de zalig zomerse temperaturen.