In 2010 trokken wij in de paasvakantie voor een paar dagen naar Engeland en omdat het daar toen zo plezant fietsen was, beslisten we dat het hoog tijd was voor een hernieuwd en verlengd bezoek. Een vers reispas werd aangevraagd en we lezen ons nog wat in: eet je een scone best ‘s morgens of ‘s middags, moet je ook op een singletrack links rijden, wie is daar tegenwoordig premier, …
Volgens onze bescheiden ervaringen is Spanje het land van sierra’s, tapas en zon en daarmee respectievelijk een mooie, lekkere en zonzekere bestemming in de paasvakantie. Dus een vlucht naar Alicante is snel geboekt. We zijn klaar om het hinterland tussen Alicante en Valencia per fiets te verkennen. Het aloude gezegde ‘Eén palmboom maakt de lente niet’ strooit echter roet in het eten of beter water in de schoenen.
Omdat de routes forestières in Frankrijk ons vorig jaar erg bevallen zijn, besloten we dit jaar naar Zweden te trekken, het Europese land met na Finland de meeste bossen op zijn grondgebied.
De corona-pandemie dwingt ons andermaal om dromen van verre, avontuurlijke oorden voorlopig op te bergen. Maar waar onze plannen vorige paasvakantie nog beperkt werden tot het Westerkwartier mochten we ons deze keer wel vrij over het volledige Belgische grondgebied bewegen. Hoog tijd om de verborgen parels in onze heimat te ontdekken.
Met een zorgelijke blik kijken we naar de begroeide singletrack in La Petite Pierre. De routebeschrijving heeft het over een ‘descente technique sur 1 km’. Met toegeknepen billen (en remmen) denderen we met onze volbepakte fietsen naar beneden. We zijn op het parcours van de Traversée Massif Vosgien à VTT. Die VTT is in ons geval wel een volbepakte versie. Maar goed, het afdalen gaat vlot. Het vertrouwen groeit voor de rest van de route.
Na ons onverwacht kort verblijf in Kirgizië hadden we deze zomer nog wat extra tijd over. Voor een staycation bleken we nog niet klaar. Omdat Kirgizië ook wel het Zwitserland van Centraal-Azië wordt genoemd was de keuze snel gemaakt. In Zwitserland hebben ze bergen en een uitgebreid fietsroutenetwerk; dat bood potentieel. Of ook jodelen, vendelzwaaien en worstelen in Schwingerhosen iets voor ons waren, zouden we ter plaatse wel uitvissen. We klikten snel wat routes samen en vertrokken met de wagen naar Basel.
In dit relaas lees je hoe we ons een jaar lang fysiek en mentaal voorbereid hebben op een epische off-grid tocht door Kirgizië en 72 uur later uitgeschud (fysiek en ook een beetje mentaal) terug thuis stonden.
Een rondje Andalusië in april klinkt als een gegarandeerd zonzekere bestemming. De lokale Frank en Sabine hebben het daar doorgaans over ‘vandaag wordt het zonnig’ tot ‘vandaag wordt het zeer zonnig’. De realiteit bleek toch wat anders uit te draaien: we kregen in Spanje inderdaad zonovergoten dagen voorgeschoteld, maar even goed pittige plensbuien (gelukkig hadden we een regenbroek meegebracht) en nachtelijke vriestemperaturen (jammer genoeg waren we met onze zomerslaapzak onderweg). Het kon de pret evenwel niet drukken.
4u plaatselijke tijd, ons vliegtuig landt op de internationale luchthaven van Tbilisi, hoofdstad van Georgië. Als we met kleine oogjes rondkijken, zien we dat we niet alleen zijn. De meeste vluchten komen hier blijkbaar op een ongoddelijk uur aan en die vluchten komen echt van overal. Het illustreert meteen het internationale karakter van het toerisme in Georgië. We ontmoeten Russen, Kazachen, Amerikanen, Australiërs, Noren, zelfs Chinezen en ook een handvol fietsers.
Er zijn plaatsen waar je in je dromen of door de verhalen van anderen al bent geweest voor het echt het geval is. De Pamir Highway is er zo eentje voor ons. Dit jaar was het eindelijk zover.
Bonjour, ça va? Het aantal keer dat we die woorden te horen krijgen op onze tweede tocht door Marokko, is niet bij te houden. Tot in de kleinste dorpjes worden we hartelijk begroet door oude mannen op ezels, werkende vrouwen in velden en door kinderen fietsend of slenterend naar school. Meteen weten we weer waarom we Marokko zo’n fantastisch land vinden.
Toegegeven, een land in het reisschema opnemen waar de avond voordien een poging tot staatsgreep heeft plaatsgevonden (we vlogen op 16 juli via Istanbul naar Dar Es Salaam) is verre van ideaal.
Ruaha National Park is het grootste nationaal park van Tanzania – het beslaat ongeveer twee derde van de oppervlakte van België – maar is zeker niet zo gekend als bv Serengeti National Park.
Op een milde novemberdag rees het boude plan om tijdens de paasvakantie eens met de fiets in 10 dagen van Oostende naar Barcelona te rijden.
