Waarom zou een mens begot in China komen fietsen?
Er zijn plaatsen waar je in je dromen of door de verhalen van anderen al bent geweest voor het echt het geval is. De Pamir Highway is er zo eentje voor ons. Dit jaar was het eindelijk zover.
Toegegeven, een land in het reisschema opnemen waar de avond voordien een poging tot staatsgreep heeft plaatsgevonden (we vlogen op 16 juli via Istanbul naar Dar Es Salaam) is verre van ideaal.
De highway tussen de Noord-Indiase steden Manali en Leh baant zich een weg door de onhergbergzame Himalaya. De weg werd destijds aangelegd in het kader van militaire doeleinden, pas in 1989 werd de highway geopend voor toeristen. Onder vakantiefietsers kreeg de route snel de status van klassieker en in die context kwam hij dan ook op onze to do-lijst terecht.
Op 9 juli 2011 reden we de eerste rit van onze Movingaround-trip. Theoretisch bracht elke pedaalslag ons toen al dichter bij de heimat, maar nu we aan de Belgische grens staan is er echt geen ontkennen meer aan: nog even en we zijn terug thuis.
Na China, Laos & Vietnam is Thailand het volgende land op ons to do-lijstje. Het verschil in welvaart tussen de communistische (?) staten en het kapitalistische Thailand is immens. Marxistisch gedachtegoed, centraal geleide planeconomieën,… in de praktijk is het proletariaat er niet beter van geworden.
Hanoi uitfietsen verliep vlekkeloos, althans voor ons. Het gedrag van de Vietnamese weggebruiker, of meer in het algemeen, de Zuid-Oost-Aziatische weggebruiker, is echter niet zonder risico’s. Ook nu waren we terug getuige van verschillende ongevallen.
Na ons reces in Luang Prabang kozen we opnieuw voor het vertrouwde Brooks zadel. Route 13 van Luang Prabang naar Vientiane bleek een kolfje naar onze hand te zijn: couleur locale, een stevige portie hoogtemeters en spectaculaire karstgebergten zijn er de voornaamste ingrediënten. De vreemde eend in de bijt was Vang Vieng, een stadje dat ooit bekend werd door zijn outdooractiviteiten maar waar dezer dagen vooral de combinatie met drugs en/of alcohol een aantrekkingskracht uitoefent op een bepaald type toeristen. Ze hangen er rond in de vele bars waar bizar genoeg eindeloze herhalingen van Friends en The Simpsons worden getoond. Ieder zijn meug.
China verlieten we via weg n°213. We fietsten alles samen zo’n 800km op deze tweevaksbaan naar het zuiden. Door de aanleg van een nieuwe parallelle autostrade hadden we er het rijk voor ons alleen. Een groot deel van de weg liep daarenboven door het Xishuangbanna Nature reserve, we hoorden er de meest bizarre junglegeluiden. Geniet gerust even mee: fragment 1, fragment 2, fragment 3. Onze laatste dag in China werd onze natste ooit op de fiets (en we zijn nochtans ervaringsdeskundigen). Het water kiepten ze met zwembaden tegelijk over onze hoofden. Voor een natuurgetrouwe simulatie kan je het best jouw fiets in de douche plaatsen en de temperatuur van het water op zo’n 35° instellen.
Neen, in deze post ventileren we geen mening over een mogelijke Belgische regeringsvorming of parlementaire romances. Ook niet over een mogelijk milieubewustzijn bij de doorsnee Chinees. Groen, het kleur tussen blauw en geel in het spectrum was de voorbije week alom tegenwoordig. Nooit gedacht dat er zoveel varianten bestonden: groene thee- en koffieplantages, groene rijstvelden, groene bananenbomen, groen suikerriet en bamboe, groene spinnen, groene militaire uniformen (het doorsnee werktenue van de Chinese tuinbouwer), groene trucks met 2-tact motor, groene scooters, … en uiteraard de groene jungle zelf. De Tibetaanse grasslanden (nochtans ook groen) zijn ondertussen wel echt ver weg.