Na Wanaka werd het tijd voor de westkust van Nieuw-Zeeland. Veel verhalen doen de ronde: ‘sandflies will be your new worst enemy’, ‘the west coast, aka the wet coast, is one of the wettest places on earth’, ‘west coast rain is real rain, industrial strength rain’. Bij al die onheilsberichten werd een versterking van de troepen nodig geacht. Samen met Celien en Jeroen besloten we dit natte stukje van de wereld aan te vallen. Team Flandria kan al tegen een drupje regen en onze nationale strijdspreuk is niet voor niets: eendracht maakt macht / l’union fait la force!
Op 9 juli 2011 reden we de eerste rit van onze Movingaround-trip. Theoretisch bracht elke pedaalslag ons toen al dichter bij de heimat, maar nu we aan de Belgische grens staan is er echt geen ontkennen meer aan: nog even en we zijn terug thuis.
Hans zwaaiden we uit in Sarajevo. Hij had een mooi kleurtje gekregen, gespierde benen en een rustpols van rond de 50. Dat hadden we nog mooi geregeld zo net voor zijn 40ste.
Heeft ons Angela nog veel fans in Griekenland? Draagt het Griekse leger fluojasjes boven hun camouflagekledij om de veiligheid bij schietoefeningen te verhogen? Hebben we al meer dan één bruine beer gezien? Herkenden ze ons nog in Macedonië? Zijn vissers langslapers? Stonden we toevallig gekampeerd op een ontmoetingsplaats van de Albanese maffia? Is de wereld proper? Is een inwoner van Montenegro een Monteneger? Voor degenen met een drukbezet leven, verder lezen hoeft niet, het antwoord op alle bovenstaande vragen is ‘neen’.
Zo omschreef een Congolees het typisch Belgische grijze miezerige weer. Wel, de uitdrukking blijkt ook in Nieuw-Zeeland van toepassing. De voorbije twee maanden was onze zomer allesbehalve standvastig. Een gesloten wit gordijn, al dan niet vergezeld van het nodige vocht is geen onbekend fenomeen. Toegegeven, de foto’s spreken dit beeld misschien tegen maar onze camera is niet waterproof en blijft op dergelijke dagen dan ook meestal veilig opgeborgen (net als wij trouwens).
De voorbije weken verplaatsten we ons opnieuw over geaccidenteerd terrein. De weg van Taihape naar Hastings aan de oostkust van het Noordereiland liep over een oude Maori-weg. Het landschap werd ruiger, continentale platen ontmoeten er elkaar en rivieren liggen bijgevolg in diepe canyons. Geen idee waarom deze weg de naam ‘Gentle Annie’ meekreeg. ‘Tough Daisy’, ‘Steep Wendy’ of ‘Hilly Hillary’ waren volgens ons een stuk toepasselijker geweest.
Na onze transfer vanuit Bangkok vonden we in Aukland, via warmshowers onderdak bij Helen & Richard. We kregen er naast een zacht bed en lekker eten ook nog nuttige info voor onze tocht door Nieuw-Zeeland. De gastvrijheid waarmee we werden ontvangen was alvast veelbelovend.
Ook de mighty Mekong beschikt over een jaagpad, maar omdat ze hier wel andere prioriteiten hebben werd dit pad nog niet van een laagje asfalt voorzien. Voor het overige waren er wel gelijkenissen met de Vlaamse varianten: vlak, rustig, weinig bochten en estaminets (’t is te zeggen één in basisuitvoering). Klik hier, voor een impressie. Ons initiële off-road enthousiasme werd op het einde van de dag enigszins getemperd door de opkomende vermoeidheid.
Neen, in deze post ventileren we geen mening over een mogelijke Belgische regeringsvorming of parlementaire romances. Ook niet over een mogelijk milieubewustzijn bij de doorsnee Chinees. Groen, het kleur tussen blauw en geel in het spectrum was de voorbije week alom tegenwoordig. Nooit gedacht dat er zoveel varianten bestonden: groene thee- en koffieplantages, groene rijstvelden, groene bananenbomen, groen suikerriet en bamboe, groene spinnen, groene militaire uniformen (het doorsnee werktenue van de Chinese tuinbouwer), groene trucks met 2-tact motor, groene scooters, … en uiteraard de groene jungle zelf. De Tibetaanse grasslanden (nochtans ook groen) zijn ondertussen wel echt ver weg.
Voor de vakantietrip van deze zomer viel de keuze op de Centraal-Aziatische landen Kazakhstan en Kirgizië. Het zijn landen die al een tijdje op ons fietsvakantieverlanglijstje staan. Vooral het Tien Shan gebergte spreekt tot onze verbeelding. Door de wat woelige situatie in Kirgizië de afgelopen maanden is onze timing niet echt ideaal. Niettemin, de reis was geboekt (en annulatieverzekering vergeten) en dus wij weg naar Almaty (de voormalige hoofdstad van Kazakhstan).