Scroll Top

Argentinië

8/04/2005     Junin de los Andes – Villa la Angostura

152 km – 8u26min – gem. 18 km/u

Al vroeg in de (zonnige) morgen kon ik kennismaken met de Argentijnse wind, deze blijkt wel degelijk een klasse apart te zijn. Na 2 uur vechten met mijn onzichtbare tegenstander bereikte ik San Martin de los Andes. Dit toeristenoord was best gezellig maar veel meer dan het nuttigen van een 2e uitgebreid* ontbijt deed er ik niet. Ik vervolgde mijn tocht en verliet San Martin de los Andes langsheen het lago Lacar. De aanwezige bergen zorgden voor een toename in het klimwerk en een afname van de tegenwind. Wat mij betrof was dit een goede deal.

Ondertussen zorgden de wegwijzers voor verwarring. De eerste exemplaren die ik bij het buitenrijden van Junin tegenkwam spraken over een afstand van 108 kilometer tot Villa la Angostura. Na 44 kilometer fietsen was de af te leggen afstand plots vermeerderd tot 117 kilometer en dit terwijl ik deze keer wel degelijk de juiste richting uit fietste. Als fietser kan je je in Zuid-Amerika beter flexibel opstellen tov de te overbruggen afstand. In het nationaal park Nahuel Huapi volgde ik de Ruta de 7 lagos. De meren lagen er schitterend bij op deze zonnige herfstdag. Enigszins onverwacht schaften ze de asfalt af en kon ik verder over dirt-road. Desondanks maakte ik blijkbaar toch voldoende snelheid want ik kreeg een verse wereldfietser in het vizier. Erop en erover, of toch niet. De resterende kilometers al kletsend volbrengen leek me een beter alternatief. Het betrof een die-hard wereldfietser van alweer Zwitserse makelij. Hij, Hans genaamd, fietste in Zuid-Amerika de voorbije 5 maanden zo’n 12000 kilometer bijeen en dit op een stalen vehicel (en zonder helm). Na 2 uur keuvelen bereikten we Villa la Angostura. Hans kende er de in en uit en loodste me er naar het Hostel Italian. Een gezellige herberg met volledig uitgeruste keuken. Anderhalf uur na aankomst kreeg ik er een profesionneel geprepareerde en lekkere maaltijd gepresenteerd. Een fietser-kok, dat was terug fijn geregeld. * 2 warme choco’s en 8 croissants.

 

9/04/2005     Villa la Angustura – San Carlos de Bariloche

88 km – 4u10min – gem. 21 km/u

Deze morgen vervolgde ik mijn weg langs lago Nahuel Huapi. Lichtlopende asfalt, een stevige rugwind en een vers paar Continental Travelcontacts, maw de ideale fietsomstandigheden. Of toch niet? Doordat de omliggende bergen nogal steil en hoog waren moest ik behoorlijk lang wachten op de eerste zonnestralen. Bevroren tenen, misschien went het na verloop van tijd. Na 65 kilometer nam de weg een haakse bocht, de wind werd tegenwind. Het fietsen werd bijgevolg een iets intensievere activiteit waardoor ik lekker warm gedraaid San Carlos de Bariloche bereikte.

 

10/04/2005   San Carlos de Bariloche – rustdag

Wanneer ik iedere dag mijn 100 kilometers blijf malen zie ik Niklaus wellicht pas in Ushuaia terug. Dit is zeker niet de bedoeling, daarom een verse rustdag. Vandaag was het Paris-Roubaix, helaas was de helleklassieker hier op geen enkel televisiekanaal terug te vinden. Gelukkig is er nog het www. Sport.be, eurosport.com, sporza.be, velonews.com en radio 1 in live-streaming waren een waardig surrogaat. Voor de rest, weinig bijzonders. Ik spendeerde wat pesos aan een paar extreem warme kousen, hopelijk weten mijn voeten dit gebaar te appreciëren. Daarnaast spendeerde ik nog wat andere pesos aan een familiehoeveelheid chocolade. Of ik mijn opkomende tandpijn op deze manier onder controle krijg is nog maar de vraag. Het avondmaal nuttigde ik opnieuw in La Esquina. De bevallige dienster en lekkere maaltijd van gisteren stimuleerden en veranwoordden een nieuw bezoek. Beiden stelden niet teleur.

 

11/04/2005   San Carlos de Bariloche – El Bolson

136 km – 6u11min – gem. 22 km/u

De dag begon niet onmiddellijk uitmuntend, het weer was nogal druilerig en vanaf de eerste meter reed ik de verkeerde richting uit. De wegvergissing werd dmv 10 extra kilometers vrij snel rechtgezet, het weer daarentegen was een ander paar mouwen. Met een warme douche in het vooruitzicht kan een mens gelukkig wel een buitje hebben. De weg tot in El Bolson was volledig geplaveid en daarenboven was het profiel vrij vlak. Ik beschikte maw over ruim voldoende tijd om ‘ns rond te kijken, het was voor het eerst bij deze activiteit dat de herfsttinten mij opvielen. In de naaldbosomgeving waar ik de voorbije dagen doorfietste waren deze natuurlijk minder prominent aanwezig. De tijd en bijgevolg de kilometers vorderden snel, er stond 90 kilometer op de teller en ik had nog niet eens gepauzeerd. Gelukkig bracht een paspoortcontrole uitkomst, uit het humeur van de dienstdoende agent leidde ik af dat ook voor hem de zon mocht beginnen schijnen. Gelukkig voor ons beiden bleven de beloofde opklaringen niet lang uit. Volgens mijn Footprint was El Bolson een hippiebolwerk. Maar buiten een groene geit en een roze renault r4 vond ik weinig uiterlijke kenmerken terug van dit vredelievend volk. Ik vond in, deze toch wel gezellig stad, een onderkomen in Hostal La Patagonia. Je kon in de tuin eveneens kamperen maar daarvoor was het me net iets te koud en te vochtig. Toen even later een fietsende Canadese dame haar tent opzette voelde ik me wel behoorlijk softie.

 

12/04/2005   El Bolson – rustdag

41 km – 2u06min – gem. 19.5km/u

Inderdaad, er wordt tegenwoordig gul met rustdagen omgesprongen. In het hostal vertelde men me gisteren dat er in de buurt genoeg te beleven valt om er een dag te blijven hangen. Met enkele dagen voorsprong op Niklaus ben ik momenteel één van de flexibelste mensen in Zuid-Amerika, daarenboven kondigde de dag zich zonnig aan en dacht de Canadese fietster, Kelly genaamd, ook aan rusten. Voordat de rustdagactiviteiten werden gestart, werden we ter plaatse nog op een bijzonder natuurfenomeen getrakeerd. De vorst had ‘s nachts de bladeren van de takken gevroren. Ttz zolang het vroor bleven de bladeren nog hangen maar met het verschijnen van de eerste zonnestralen vielen ze in grote getale naar beneden. Mooi die natuur. Een rustig fietstochtje naar Lago Puelo was onze eerste activiteit. Ter plaatse aangekomen namen we het rusten vrij letterlijk. Liggend in de zon kletsten we wat uren vol, heel even moest ik aan mijn hard werkende collega’s van its denken. Eens uitgerust fietsten we terug naar El Bolson, er stond toch 41 kilometer op de teller. Daarna stegen we voetsgewijs enkele honderden meters tot bovenop Cerro Amigo, een mooi uitzicht over de vallei was ons deel. De bijzonder ontspannende en fijne dag werd met een gezellige maaltijd afgesloten. Helaas serveerden ze geen steak in het door mijn Footprint aangewezen steakrestaurant. ‘s Avonds checkte ik nog even de mail en las er dat Pat & Cat (de hoogbejaarde fietsers die in Peru onze weg kruisten) het slachtoffer waren geworden van een gewapende overval. De dieven gingen daarbij zeer brutaal te werk, er vielen zelfs enkele schoten maar gelukkig bleven beiden ongedeerd. De buit/het verlies ‘beperkte’ zich tot: het fototoestel, de laptop, Cats kledij en het kampeergerief. Ze eindigden hun mail met de vrolijke noot dat er meer nodig was om hen af te stoppen. Eerst naar de winkel en dan op de fiets richting Californi

 

13/04/2005   El Bolson – La Rivadavia

110 km – 6u06min – gem. 18 km/u

De bijzonder sympathieke Kelly McKean viel deze morgen niet te overtuigen, ze had geen zin in een terugkeer naar de Carratera Austral en de bijhorende regen. Om 11u – zowaar een vertrekuurrecord – staakte ik mijn pogingen. Kelly fietste verder noordwaarts en liet me achter met een pak bijzonder nuttige info. De vrouwelijke opslagcapaciteit voor details van divers pluimage blijft een fenomenaal gegeven. Het eerste deel van de etappe was uit lichtlopende asfalt opgetrokken. Daarenboven hadden ze hierboven de zon aangelegd en de wind uitgeschakeld, het fietsen was alweer een bijzonder aangename activiteit. Na een paar uur trappen passeerde ik Epuyen, het dorp kondigde zich aan als een plaats waar leven belangrijker is dan geld. Ik vroeg me af of ze het bord er hadden neergepoot voor of na de devaluatie van de Argentijnse peso. Soit, het blijft en propere boodschap, ik zie ze het in pakweg het Brakel van Herman De Croo nog niet onmiddellijk neerzetten. Na 50 kilometer had ik de keuze, verder fietsen op asfalt of mountainbiken op dirt-road. Optie 2 was natuurlijk de meest voor de hand liggende, zeker nadat Kelly me had verzekerd dat het wegdek van een vrij degelijke kwaliteit was. Ik fietste het nationaal park Los Alceres binnen en kon terug genieten van de natuur in al zijn schoonheid. Onderweg kwam ik op een nieuw nadeel van de valhelm. Ooit al ‘ns met een wesp in de helm gefietst? Veilig is anders! De angel is ondertussen verwijderd. Ik kan nu naar Ushuaia fietsen met een gat in mijn hoofd, het was nog niet koud genoeg. Rond 18u30 bereikte ik lago Rivadavia, de verlaten camping leek mij als overnachtingsplaats bijzonder geschikt. Bij zonsondergang lieten de muggen me nog weten dat ik toch niet alleen was.

 

14/04/2005   Lago Rivadavia – Trevelin

89 km – 5u15min – gem. 16.9 km/u

Een bevroren tent opvouwen blijkt niet zo eenvoudig te zijn. Gelukkig kan ik ondertussen het volledige ochtendritueel met gehandschoende handen uitvoeren. Ik verstoorde deze morgen de paarden, koeien en schapen tijdens hun ochtenwandeling. Allen sloegen ze op de vlucht toen ik over hun dirt-road donderde. Nochtans ben ik zeker niet de eerste fietser die hier passeert, het vee leert blijkbaar niet bijzonder snel. De dirt-road bleek een behoorlijk pak heuvelachtiger dan gisteren. Na 2u30min trappen stond er slechts 30 kilometer op mijn Ciclomaster. Mijn benen voelden ook slapjes, het liep maw niet bijzonder lekker. Daarenboven had ik ook vandaag terug met bevroren tenen af te rekenen. De in Bariloche aangeschafte kousen voor extreme weersomstandigheden blijken niet extreem genoeg te zijn. Na 50 kilometer bereikte ik Futalaufquen. Overvloedige aankopen in het dorpswinkeltje brachten soelaas voor het slappebenengevoel. Ik had dus gewoon honger, dat ik daar niet eerder was opgekomen. De resterende kilometers bleken geplaveid en daarenboven werd ik door een strakke rugwind vergezeld. Om 15u bereikte ik Trevelin, al bij al een vroege aankomst na het gesukkel tijdens de eerste uren. Overnachten doe ik dit keer in Hostal Casa Verde, volgens mijn Footprint het beste hostal in Argentini

 

15/04/2005   Trevelin – Puerto Ramirez

Alle restaurants in Trevelin bleken gisteren gesloten. De kookactiviteiten werden, na 7 maanden inactiviteit, noodgedwongen hervat. Ik kocht mij een familiehoeveelheid aan pasta, tomatensaus en gehakt (respectievelijk: 1kg, 750ml en 500gr) en prepareerde het geheel, in de degelijk uitgeruste keuken van Casa Verde, tot een voedzame maaltijd. Enigszins tot mijn eigen verbazing speelde ik korte tijd later alles zonder veel problemen naar binnen. Bij thuiskomst kan ik maar beter onmiddellijk een afspraak maken om die maagring te laten plaatsen. Het is me al enkele keren tijdens deze trip overkomen dat ik ‘s nachts enkele uren wakker lig wegens pijnlijk oververhitte benen. Vorige nacht was het terug van dat. Het slaaptekort wordt ruimschoots gecompenseerd door het stel vers geregenereerde benen waarover ik de volgende morgen beschik, althans dat gevoel heb ik. Na 3 kilometer asfalt kon ik over ripio verder, zo noemen ze de dirt-road hier. De eerstvolgende dagen zal ik op mijn weg zuidwaarts geen geplaveide wegen meer tegenkomen. Om de grens met Chili te bereiken moest ik me doorheen een trechter in de Andes begeven. De wind had deze ook gevonden, helaas kwam hij van de andere kant. De douaneformaliteiten waren niet meer dan een formaliteit, als iedereen een beetje meewil worden zo’n zaken bijzonder snel afgehandeld. Na 10 kilometer fietsen op Chileense bodem bereikte ik Futaleufu. De gelijknamige rivier maakt deze plaats tot een mekka voor raftingwereld. Het goede nieuws voor mij was dat ik de azuurblauwe rivier voor de rest van de dag stroomafwaarts kon volgen. Net voor Puerto Ramirez kruisten 2 fietsende Fransen mijn weg. Tijdens een gezellige babbel moest ik helaas vaststellen dat mijn kennis van de taal van Molière alarmerende vormen aanneemt. Nog dit, ook vandaag lag het herfstlandschap er bijzonder zonnig bij. Maar misschien moet ik het lot niet verder tarten en kan ik beter over het weer zwijgen.