Awesome & amazing

Tien jaar geleden doorkruiste Wim tijdens zijn MovingSouth trip de Verenigde Staten. Tine was ginder achter nog niet geweest. Omdat we beiden wel terug ‘ns door een westers land wilden fietsen, kozen we dit jaar dus voor de USA als bestemming. We planden een trip doorheen Utah, en om voor wat afwisseling in de woestijnlandschappen te zorgen, fietsten we naar Utah door de Rockies in Colorado.

Via de Loveland Pass reden we van Denver naar het skidorp Breckenridge. Snel werd duidelijk dat de Rockies een gebergte de naam waardig zijn. Vanaf dag 1 konden we op ons granny wheel naar boven. In Breckenridge kwamen we op de Great Divide terecht, een mtb-route die loopt vanaf de Canadese tot aan de Mexicaanse grens. We volgden de Great Divide een vijftal dagen. We fietsten de lengte van België onverhard doorheen uitgestrekte landschappen. Op de cols deze keer zoals in Tibet geen spirituele benadering met gebedsvlaggetjes maar wel heldhaftige verhalen over bv. een kolonel Marshall die wegens kiespijn een kortere route zocht doorheen de bergen (en dus vandaar de Marshall pass). Wim zou in die context wellicht ook wel de naam van een brug over de E40 kunnen claimen.

In de San Juan Mountains bereikten we letterlijk en figuurlijk het dak van onze tocht. De Engineer Pass is net geen 4000m hoog en het kostte toch wat moeite om er te geraken. Ons summitgevoel werd helaas wat getemperd door de ronkende motoren van quads en ander lawaaierig speelgoed. De meeste Amerikanen genieten blijkbaar bij voorkeur gemotoriseerd van natuurschoon. Gelukkig ontmoetten we er ook een bijzonder sympathiek fietsend koppel Mark en Suzanne (wellicht was de gemotoriseerde medemens ook best sympathiek maar dat konden we niet horen) dat ons uitnodigde in hun buitenverblijf in Durango.

Amerika is westers, tiens maar er zijn toch wel een aantal verschillen met pakweg Oostends westers. Een ding heeft hier slechts een bestaansreden als het groots is (zoals in, of). Hamburgers worden in de Walmart minimum per dozijn verkocht. We kunnen jullie verzekeren dat het een tijdje duurt vooraleer deze zijn klaargemaakt op een kampeervuurtje. Afstanden hebben hier een andere dimensie. Wanneer we op de camping vroegen waar we een pintje konden kopen, werden we prompt naar een winkel 40 miles verderop verwezen.
En als we even kritisch mogen zijn, misschien toch nog een werkpuntje voor Barack Obama. Bij ons leren de kleuters al hoe afval gesorteerd moet worden maar hier is dit duidelijk nog onontgonnen gebied. Toegegeven, een plastiek zak krijg je hier ook niet meer in het warenhuis, je krijgt er minstens vijf.

Na Colorado was het tijd voor Utah, voor de woestijn, voor de nationale parken en voor een verzengende hitte. We waren ‘pertanks’ gewaarschuwd voor die zomerse warmte, maar vanuit onze zetel in ons gematigd zeeklimaat leek ons dit geen zo’n probleem. Bluff bereikten we nog redelijk gezwind maar om in Monument Valley te geraken moesten we dieper in ons krachtenarsenaal tasten. Onze mond dreigde definitief dicht te plakken en we kregen hallucinaties over oases waar men bier brouwde van extreem hoge dorstlessende kwaliteit. Bovendien drong het in ons verschrompeld brein door dat er tussen de ‘attracties’ weinig tot niets te beleven viel. En laten die tussenstops nu normaliter net het plezante van reizen met de fiets vormen…

Een drastische beslissing drong zich op. We huurden voor onze laatste week een hagelwitte Nissan Sentra en zetten aircogewijs (inclusief frigobox) koers richting Grand Canyon, Bryce, Canyonlands en Arches National Park. De Lonely Planet verwijst naar Utah als ‘nature’s playground’ en dat is niet gelogen. We aanschouwden de meest formidabele en bizarre rotsformaties en legden te voet flink wat kilometers af (iets waar we na een dag fietsen zelden toe komen).
Een bijzonder extraatje was een ontmoeting met een Californische Condor in de Grand Canyon. Het zijn reusachtige met uitsterven bedreigde vogels die vleugels hebben met een spanwijdte van bijna drie meter. In 1982 vlogen er nog slechts 22 exemplaren rond. Alle beestjes werden gevangen, een broedprogramma werd opgestart en ze werden in de jaren 90 geherintroduceerd. Momenteel vliegen er terug 420 rond in het wild. Nummer 87 zat zo dicht dat we hem eigenlijk gewoon konden meepakken om aan de Belgische kust te introduceren.

In al dat natuurschoon ben je dezer dagen nog zelden alleen (met versus zonder volk). De wereld is het afgelopen decennium bijzonder mobiel geworden. Er zijn als ‘eigenaar’ van een stukje natuurschoon meerdere manieren om daar mee om te gaan. Ofwel denk je in de eerste plaats aan jouw portemonnee, drijf je de toegangsprijs op en laat je iedereen binnen die bereid is hiervoor te betalen. Zo was het in Antilope Canyon, elk uur werden meer dan 100 toeristen in de 300 meter lange canyon gedropt. Van rustige natuurbeleving is er volgens ons dan geen sprake meer, dus wij bedankten hiervoor. Een andere mogelijkheid ervoeren we voor het bezoeken van ‘The Wave’. Om deze rotsformaties te bezoeken is een permit nodig en er worden er twintig per dag via een heuse loterij toegekend. We deden mee met het kansspel maar wonnen helaas niet. Samengevat, we zagen geen van beide attracties maar de loterij was wel amusant spannend en we hielden er tenminste een goed gevoel aan over.

Tussen de horden Amerikaanse, Japanse, Koreaanse en Franse toeristen hoorden we in Arches ook iemand ‘Mo, dat is ier schoane’ zeggen. Awel, meer hebben we hier niet aan toe te voegen.