In dit relaas lees je hoe we ons een jaar lang fysiek en mentaal voorbereid hebben op een epische off-grid tocht door Kirgizië en 72 uur later uitgeschud (fysiek en ook een beetje mentaal) terug thuis stonden.
De transfer naar Bishkek verliep voorspoedig. We maakten een tussenstop in Istanbul Airport en konden er vaststellen dat Recep Tayyip Erdoğan zijn nieuwe luchthaven groots had aangepakt: ruim, winkels met caleidoscopische etalages, gezellige zithoekjes en, zo merkten we terloops op, zelfs een ruimte met futuristische slaapbanken (hint voor het verdere verhaal).
We hadden vooraf geen plaatsen bij de nooduitgang kunnen bemachtigen. Maar door een medereizigster met vliegangst werd dit alsnog rechtgezet, zij durfde niet aan de nooduitgang, wij maar al te graag, problem solved. De tijd passeerde snel, de landing wordt ingezet. We krijgen besneeuwde bergtoppen te zien. De benen beginnen te kriebelen.
Tot zover de voorspoed. Bij de douane moest het paspoort worden bovengehaald en het exemplaar van Tine bleek plots onvindbaar. Geen paniek dachten we, terug het vliegtuig op en de portefeuille met paspoort ophalen. Helaas was er geen portefeuille meer te vinden. Een double en triple check brachten geen soelaas.
Bij het wisselen van plaats is de portefeuille van Tine wellicht op de grond gevallen. Een oneerlijke snoodaard vindt het kleinood en besluit om het niet terug te geven. Die portefeuille bevatte onder andere cash geld en Tines reispas.
Tja, daarstaan we dan. We worden samen met onze bagage overgebracht naar de transit zone van Manas International Airport, onze thuis voor de komende dagen, al beseffen we dat dan nog niet.
Er is geen Belgische ambassade in Kirgizië, wel in Kazachstan. Belgische belangen in Kirgizië worden behartigd door de Duitse ambassade. De Belgische ambassade in Kazachstan contacteert de Duitse ambassade. Er kan immers een noodpaspoort worden opgemaakt waarmee Tine de douane kan passeren. Dat zal hier snel geregeld zijn, dachten we. Alleen gaat den Duits dwarsliggen. Het noodpaspoort kan enkel worden afgegeven als Tine zich in levende lijve persoonlijk gaat aanmelden bij de ambassade. Een patstelling, Tine mag het land niet binnen. Daar staan we dan. Vloeken, wenen, zichzelf op de kop slaan, foeteren, den Duits verwensen, janken… Het helpt allemaal niet. Enige wat ons rest is een mentale switch maken. We moeten terug naar huis.
Voor we verdergaan maakt volgende plaatsbeschrijving de inleving voor het vervolg van dit verhaal wat makkelijker: Manas International Airport heeft in de praktijk de faciliteiten van een kleine regionale luchthaven. Er is een vertrekhal met rijen harde blauwe banken, een paar dutyfree shops (de zogenaamde DuFriMol), een paar koffietentjes waar thee, koffie en koekjes worden verkocht, een business lounge (enkel toegankelijk voor de vips met juiste ticket) en een gebedsruimte. Wat ontbreekt: een geldautomaat, een restaurant, een infopunt, een shop met praktische reisbenodigdheden zoals een tandenborstel.
Een luchtvaartmaatschappij is verantwoordelijk dat haar passagiers over de nodige documenten beschikken om het land van bestemming binnen te raken. Als dat om één of andere reden niet lukt, dan moet de luchtvaartmaatschappij ervoor zorgen dat de passagier in kwestie naar het land van vertrek wordt teruggebracht. Enter Turkish Airlines.
Vrijdagnacht 2 uur. Uiteindelijk krijgen we iemand van Turkish Airlines te zien. Een vriendelijke geblondeerde dame van Turkish Airlines komt met goed nieuws: we kunnen vertrekken op zaterdag om 14.30u. We krijgen daarenboven een mooie korting voor Wims ticket. Wim stelt voor om het ticket meteen te betalen, maar krijgt vriendelijk te horen: ‘That is not necessary. We will come and get you in the morning.’
Oef. Geregeld.
De tijd verstrijkt. 6u, 8u, 10u, 12u, … niemand komt ons halen. De crew van de vlucht verschijnt. Zij hadden ons ook naar Bishkek gebracht en zijn stomverbaasd dat we nog steeds ter plaatse zijn. We leggen alles uit en zeggen dat wij mee mogen op de vlucht. ‘The flight is fully booked, there is no room left.’ Het is niet zo eenvoudig om dan rustig te blijven. ‘NO, NO, NO, WE WERE PROMISED THAT WE COULD TAKE THAT FLIGHT!!’ Foeteren, vloeken, Turkish Airlines verwensen. Het helpt opnieuw allemaal niet. De vlucht vertrekt. Wij blijven ietwat verweesd achter.
Ondertussen hebben we de lokale omgangsvormen kunnen doorgronden: iedereen is heel vriendelijk, maar doet eigenlijk niets. ‘You
need toothbrush? I will take care of it.’ Waarna je die mens de hele dag niet meer ziet. ‘You need Turkish Airlines?’ We’ll look for someone.’ Radiostilte.
Met dit nieuwe inzicht trekt Wim naar de customs ruimte. Wordt er aangemaand om te vertrekken maar blijft staan tot ze iemand van Turkish Airlines gaan halen. Enter een kalle. Zij zegt niet op de hoogte te zijn en trekt het hele verhaal in twijfel (misschien zit er een nieuwe reisformule in: je paspoort tijdens een vlucht laten verdwijnen zodat je een paar dagen in transit op de luchthaven kan blijven?). Finaal doet ze wat ze moet doen: ze boekt de tickets voor zondagochtend 6.30 u (tegen 3 keer de prijs van wat ons afgelopen nacht was beloofd). Wim betaalt, boarding pass wordt geprint, er worden nieuwe labels op de bagage geplakt en we krijgen, na 36u, een noodtoiletzak met daarin zelfs een reserve onderbroek en T-shirt (allemaal volgens de laatste Turkse mode).
We kennen de vertrekhal ondertussen op onze broekzak en krijgen nog 14 uur extra om er rond te hangen.
Drie uur voor het vertrek van onze vlucht positioneert Wim zich opnieuw in de customs ruimte. De bagage moet immers opnieuw ingecheckt worden en wij mogen dat zelf niet doen. Een beambte komt aangeschoffeld. Hij weet niet goed wat te doen: ‘You really need this luggage?’
Dit is een te absurde vraag om te beantwoorden. ‘It is too heavy’. Tijd voor eigen initiatief, Wim neemt beide fietsdozen, Tine één van de bagagezakken en de douane beambte sloft uiteindelijk ook met een bagagezak mee naar de customs ruimte.
Stilaan zijn alle obstakels overwonnen. Helemaal gerust zijn we pas als we in het vliegtuig zitten (op de allerlaatste rij). Eens we vertrokken zijn, gaat alles verbazend vlot. In Istanbul wordt Tine naar de transfer desk en de gate begeleid. In Brussel staat iemand van de douane klaar om de zaak af te handelen. Een snelle check later staan we aan de bagageband. Zus Sara staat ons op te wachten met de reserveautosleutel. 72u na vertrek zijn we terug thuis.
Een goede afloop van dit verhaal werd mede mogelijk door de praktische hulp en morele ondersteuning van de Belgische Ambassade in Kazachstan en het kantoor van Connections te Oostende.
PS: voor wie zin heeft in meer dergelijke reisverhalen, google ‘I lost my wallet on the plane.’PS2: we hebben ondertussen een alternatief programma voor de invulling van onze zomervakantie in elkaar gebokst meer hierover in een volgende blogpost.
Shit happens. Wat een nachtmerrie. Ik stel mezelf in de plaats en begin al te koken. Empathie is blijkbaar niet iedereen gegeven. Hopelijk intussen een mooi zomeravontuur aan ‘t beleven.
Geen paniek “Toblerone” is waiting,leuke 2’start,geniet ervan groetjes de buren,philippe&linda.
Met bovenstaand script zit er een kaskraker aan te komen. Tom Hanks op de hoogte brengen? Een soort sequel…
Oooo wat een ellende… Maar heerlijk beschreven! Ben benieuwd naar het alternatieve programma. Iets in mij zegt dat daar geen vliegen aan te pas zal komen… Dikke zoen! X
Oooooh nee
Dit is zo grrrrr
Enter Kafka…
Cfr. vervolg: ik gok op rondje IJselmeer? Borders of Belgium?
Dit is prima voer voor een tragikomedie. Alleen wil je zoiets zelf niet beleven. Op een lege Oostendse randparking putje winter valt meer te beleven dan in Manas Int. Airport.
Absurd wat het verlies van dit bordeau schriftje veroorzaakt. Een gewaarschuwde reiziger is er twee waard; ik los het boekje straks voor geen meter. Dat de komende weken voorspoedig mogen verlopen en dat geurige alpenweiden, loeiende koeien, kleverige raclettes, klaterende watervallen, venijnige bergpassen en blauwe luchten jullie deel mogen zijn.
Wat een verhaal ! Mijn tikker zou zoiets niet aankunnen, denk ik. Op naar betere plaatsen waar je deugd aan beleeft !
Wat een ellende…een onaangename ervaring rijker! Dit zal je maar één keer voorvallen ;).
Veel succes met jullie volgende trip.
Jullie winnen sowieso de prijs voor het sterkste reisverhaal van 2019… x
Een ongezien kort avontuur, ontzettend vervelend. Courage met het omdraaien van de knop!
Amai, wat een verhaal!!!
Veel succes met de nieuwe invulling van jullie vakantie!!!
Wat een afknapper! Dit wil niemand meemaken!
Hopelijk stellen jullie het nu beter met (het niet gemaakte) plan B.
Dat is minder om te lezen. Krachten bij elkaar gebundeld en op naar de volgende bestemming.
Strekte !!!!!