Ondertussen zijn we alweer vijf maanden terug in de heimat. Het terugzien van vrienden en familie, de terugkeer van een vaste verblijfplaats, een etentje hier en daar, de routine van het werkend leven, de geneugten van de westerse maatschappij, … het voelt allemaal terug vertrouwd aan.
moving east
Op 9 juli 2011 reden we de eerste rit van onze Movingaround-trip. Theoretisch bracht elke pedaalslag ons toen al dichter bij de heimat, maar nu we aan de Belgische grens staan is er echt geen ontkennen meer aan: nog even en we zijn terug thuis.
De laatste landen op onze terugtocht doorheen Europa waren Oostenrijk, Tsjechië en Duitsland. Ze bleken allen over voldoende ingrediënten te beschikken om ons fietsers te bekoren (het weder even buiten beschouwing gelaten). Door een uitgebreid netwerk aan “Radwegen” dachten we bijna dat de auto in Europa was uitgestorven. De Europese natuur voelde natuurlijk een stuk vertrouwder aan, maar is daarom niet minder mooi: kabbelende beken, de dagelijkse roofvogel, uitgestrekte bossen, groene weiden en proper gecultiveerde akkers.
Hans zwaaiden we uit in Sarajevo. Hij had een mooi kleurtje gekregen, gespierde benen en een rustpols van rond de 50. Dat hadden we nog mooi geregeld zo net voor zijn 40ste.
Een gastbijdrage van Hans Wat een leuk weerzien met Wim en Tine na meer dan tien maanden! Ik vond ze ondanks die 18.000 kilometer niet echt veranderd. Ja, de koersbroekjes staan een beetje afgetekend op de gespierde dijen, dat moet gezegd, maar ik herkende ze meteen toen ze op hun mooie Cannondales kwamen aangereden. Op de internationale luchthaven van Tivat (die bestaat) dronken we alvast een grote kop koffie, want we hadden veel bij te babbelen. Belevenissen met wilde dieren in ontbinding, het spannende verslag van de nachtelijke legeroefening, avonturen over en met andere fietsers en reizigers, anekdotes van dodgy douaneposten… De verhalen kwamen uit allerlei hoeken en spleten gekropen.
Heeft ons Angela nog veel fans in Griekenland? Draagt het Griekse leger fluojasjes boven hun camouflagekledij om de veiligheid bij schietoefeningen te verhogen? Hebben we al meer dan één bruine beer gezien? Herkenden ze ons nog in Macedonië? Zijn vissers langslapers? Stonden we toevallig gekampeerd op een ontmoetingsplaats van de Albanese maffia? Is de wereld proper? Is een inwoner van Montenegro een Monteneger? Voor degenen met een drukbezet leven, verder lezen hoeft niet, het antwoord op alle bovenstaande vragen is ‘neen’.
We vertellen hier voor de citytrippers onder jullie niets nieuws als we stellen dat Istanbul een wereldse stad is waar een veelheid aan indrukken op je afkomen. Een stad van contrasten: meisjes in topjes versus vrouwen in burka, toeristen versus inwoners, Fenerbahe versus Galatasaray, afdingen versus in ’t zak gezet worden, de nieuwste James Bond film versus de Ronde van Turkije, … en een stad waar die verschillen wonderwel samengaan.
‘I’m in a town called Cappadocia!’ zegt een Amerikaanse tourist in zijn gsm. Toegegeven, we zijn niet alleen in Cappadocië. Er lopen hier flink wat toeristen rond en blijkbaar kan niet iedereen het onderscheid maken tussen een streeknaam en/of een dorpsnaam. Als uitvalsbasis voor ons bezoek aan Cappadocië hadden we een prachtig gelocaliseerd ‘cave’-hotel in Göreme. We hadden er zicht op een feeëriek landschap dat vele millennia geleden door een vulkaanontbarsting en de nodige erosies werd gevormd. De rotsformaties zijn uniek en gevarieerd en een plezier om door te fietsen of te wandelen (of een combi van beiden aangezien wij nog al eens graag de fiets een wandelpad op sleuren). Het was er heerlijk toeven. We trakteerden onszelf bovendien nog op een ballonvaart zodat we het gebied ook vanuit de lucht in al zijn glorie konden aanschouwen.
Het leven op de fiets from movingaround on Vimeo.