moving east

12 Apr: Merhaba Anatolia

Na een kleine dertig uur vliegen landden we in Antalya. We waren in eerste instantie ietwat te verdwaasd om de omgeving in ons op te nemen. Na het inhalen van wat achterstallige slaap moesten we toch een paar keer met onze ogen knipperen om de Turquoise Coast in al haar glorie of was het eerder wansmaak te kunnen aanschouwen. De kustlijn is volgebouwd met hotels van verschillende grootte en in verschillende gradaties van lelijkheid. Al het mooie en archeologisch kostbare dat er te zien is, wordt zo goed als volledig weggedrumd door de voorzieningen voor het massatoerisme. Nu, het kon onze pret niet drukken: we kregen een meer dan gesmaakt bezoek van Kathleen en Christine. En bovendien, het is nog vroeg in het seizoen waardoor we gespaard bleven van de aanblik van al te veel Duitse buiken, billen en borsten op het strand.

201203 header nieuw-zeeland najaarsklassiekers

22 Mar: Najaarsklassiekers in Nieuw-Zeeland

Na Wanaka werd het tijd voor de westkust van Nieuw-Zeeland. Veel verhalen doen de ronde: ‘sandflies will be your new worst enemy’, ‘the west coast, aka the wet coast, is one of the wettest places on earth’, ‘west coast rain is real rain, industrial strength rain’. Bij al die onheilsberichten werd een versterking van de troepen nodig geacht. Samen met Celien en Jeroen besloten we dit natte stukje van de wereld aan te vallen. Team Flandria kan al tegen een drupje regen en onze nationale strijdspreuk is niet voor niets: eendracht maakt macht / l’union fait la force!

201203 header nieuw-zeeland il belge

29 Feb: Il belge

Zo omschreef een Congolees het typisch Belgische grijze miezerige weer. Wel, de uitdrukking blijkt ook in Nieuw-Zeeland van toepassing. De voorbije twee maanden was onze zomer allesbehalve standvastig. Een gesloten wit gordijn, al dan niet vergezeld van het nodige vocht is geen onbekend fenomeen. Toegegeven, de foto’s spreken dit beeld misschien tegen maar onze camera is niet waterproof en blijft op dergelijke dagen dan ook meestal veilig opgeborgen (net als wij trouwens).

201203 header nieuw-zeeland pedals en peddles

13 Feb: Pedals & peddles

In een, al zeggen we het zelf, bewonderenswaardige poging om highway 6 te vermijden, kozen we voor de Maungatapu Trail vanuit Pelorus Bridge naar Nelson. In onze fietsgids Pedallers’ Paradise werd de trail aangeprezen als iets ‘for lightly loaded, brave and adventurous and cyclists’. Aangezien we toch al enig gewichtsverlies konden bewerkstelligen en nog steeds ambitieus zijn, dachten we aan alle criteria te voldoen. De campinguitbaatster vertelde ons nog dat de trail van 35km minstens zes tot makkelijk acht uur kon duren, maar dat weten we aan de gebrekkige fysiek van onze voorgangers.

201203 header nieuw-zeeland gentle annie

30 Jan: Gentle Annie

De voorbije weken verplaatsten we ons opnieuw over geaccidenteerd terrein. De weg van Taihape naar Hastings aan de oostkust van het Noordereiland liep over een oude Maori-weg. Het landschap werd ruiger, continentale platen ontmoeten er elkaar en rivieren liggen bijgevolg in diepe canyons. Geen idee waarom deze weg de naam ‘Gentle Annie’ meekreeg. ‘Tough Daisy’, ‘Steep Wendy’ of ‘Hilly Hillary’ waren volgens ons een stuk toepasselijker geweest.

201112 header cambodia als stenen grootse tempels worden

31 Dec: Als stenen grootse tempels worden

Ook de mighty Mekong beschikt over een jaagpad, maar omdat ze hier wel andere prioriteiten hebben werd dit pad nog niet van een laagje asfalt voorzien. Voor het overige waren er wel gelijkenissen met de Vlaamse varianten: vlak, rustig, weinig bochten en estaminets (’t is te zeggen één in basisuitvoering). Klik hier, voor een impressie. Ons initiële off-road enthousiasme werd op het einde van de dag enigszins getemperd door de opkomende vermoeidheid.

201112 header cambodia bienvenue chez les khmers

19 Dec: Bienvenue chez les Khmers

Thailand verlieten we via de vrij drukke highway 33, zeker niet het boeiendste stuk asfalt van onze tocht maar door de overstromingen waren er geen waardige alternatieven voorhanden. De rit werd op aangename wijze onderbroken toen we plots aan de andere kant twee fietsers zagen naderen, Sam en Fransesca zo bleek, twee Britten die we een maand geleden in Vietnam hadden ontmoet. Een bushokje bleek de ideale plek om wat bij te praten.