Tijdens onze congé in Chiang Mai stonden we zondagochtend om 5uur op. Vele nachtraven inclusief ladyboys liepen toen nog licht zwalpend over de straat. Ratten kropen uit vuilniszakken. Tuktuk-chauffeurs lagen ronkend te slapen in hun auto’s. Bij zonsopgang werden door 12.600 monniken (cijfers van de organisatie, we hebben geen cijfers van de politie ontvangen) ‘aalmoezen’ opgehaald in ruil voor zegeningen.
moving east
Na China, Laos & Vietnam is Thailand het volgende land op ons to do-lijstje. Het verschil in welvaart tussen de communistische (?) staten en het kapitalistische Thailand is immens. Marxistisch gedachtegoed, centraal geleide planeconomieën,… in de praktijk is het proletariaat er niet beter van geworden.
Wat mag je als fietser van Laos verwachten?
Wat maakt Vietnam een leuk fietsland?
Hanoi uitfietsen verliep vlekkeloos, althans voor ons. Het gedrag van de Vietnamese weggebruiker, of meer in het algemeen, de Zuid-Oost-Aziatische weggebruiker, is echter niet zonder risico’s. Ook nu waren we terug getuige van verschillende ongevallen.
Nadat we de zee even hadden teruggezien in Sam S’on beach trokken we terug het binnenland in. Dankzij onze gps (en de Amerikaanse satellieten) konden we de drukke A1 vermijden. We fietsten naar Ninh Binh waar we een bezoekje brachten aan Tam Coc, een voorsmaakje voor de Ha Long Bay. In Tam Coc zie je eveneens karstbergen, maar dan te lande. De locals drijven er de roeibootjes aan met hun voeten, een ligfiets-pedalo als het ware.
Sinds Phonsavan werd het Movingaround team versterkt met een Nederlandse pion. Amalia, zo heet onze gezelschapsdame, blijkt een aanwinst, ze doet haar deel van het kopwerk en is daarenboven best sympathiek. Tot Hanoi fietsen we normaliter met zijn 3 verder.
Vanuit Vientiane, de hoofdstad van Laos, keerden we op onze stappen terug. We fietsten het traject naar Phou Khoun een tweede keer, nu van zuid naar noord. Doordat het geasfalteerde wegennet in Laos vrij beperkt is en doordat de dirtroads op het einde van het regenseizoen niet echt een optie zijn, waren er geen alternatieven om de “plain of jars” en dan verder de grens met Vietnam te bereiken. Ik zie ons in België nog niet zo direct de E40 tussen Oostende en Aarlen heen en terug fietsen, maar we zijn hier dan ook niet in België: er is hier nog steeds nagenoeg geen verkeer, er zijn spectacualaire karstgebergten te bewonderen en te beklimmen en je kan er in alle ‘wegrestaurants’ rijst eten.
Na ons reces in Luang Prabang kozen we opnieuw voor het vertrouwde Brooks zadel. Route 13 van Luang Prabang naar Vientiane bleek een kolfje naar onze hand te zijn: couleur locale, een stevige portie hoogtemeters en spectaculaire karstgebergten zijn er de voornaamste ingrediënten. De vreemde eend in de bijt was Vang Vieng, een stadje dat ooit bekend werd door zijn outdooractiviteiten maar waar dezer dagen vooral de combinatie met drugs en/of alcohol een aantrekkingskracht uitoefent op een bepaald type toeristen. Ze hangen er rond in de vele bars waar bizar genoeg eindeloze herhalingen van Friends en The Simpsons worden getoond. Ieder zijn meug.
China verlieten we via weg n°213. We fietsten alles samen zo’n 800km op deze tweevaksbaan naar het zuiden. Door de aanleg van een nieuwe parallelle autostrade hadden we er het rijk voor ons alleen. Een groot deel van de weg liep daarenboven door het Xishuangbanna Nature reserve, we hoorden er de meest bizarre junglegeluiden. Geniet gerust even mee: fragment 1, fragment 2, fragment 3. Onze laatste dag in China werd onze natste ooit op de fiets (en we zijn nochtans ervaringsdeskundigen). Het water kiepten ze met zwembaden tegelijk over onze hoofden. Voor een natuurgetrouwe simulatie kan je het best jouw fiets in de douche plaatsen en de temperatuur van het water op zo’n 35° instellen.