De koers naar de zon

Op een milde novemberdag rees het boude plan om tijdens de paasvakantie eens met de fiets in 10 dagen van Oostende naar Barcelona te rijden.

We stippelden zorgvuldig een tochtje uit en stelden vast dat een route langs rustige wegen toch makkelijk 1500km betekende. Om het plan wat kracht bij te zetten kochten we op een even milde decemberdag voor elk een nieuwe stalen koersfiets van West-Vlaamse makelij, een Jaegher. Op deze lichtgewicht racers moesten we wel vlot in Barcelona geraken.

Toen de vertrekdatum naderde zorgden de weergoden voor bijkomende spanning. Hoogzomer zou het eind maart in elk geval nog niet zijn. Na een stevig testweekend sloeg de twijfel helemaal toe, de haalbaarheid van het boude plan werd in vraag gesteld. We veranderden het geweer van schouder, annuleerden de hotels en vlogen naar Nice om van daaruit naar Barcelona te fietsen. Dit leek ons met een prille voorjaarsconditie een haalbaarder plan. Het werd een gevarieerde tocht.

Door de Zuid-Alpen: na een zomerse cocktail op de dijk van Nice sprongen we de volgende dag gezwind op ons stalen ros, klaar voor les Alpes Maritime. Mooi, zonnig en warm, joepie, zo hebben wij het graag. Prompt werden plannen gesmeed om elk jaar naar Nice te vliegen.

Door de gorge du Verdon: waarschijnlijk hadden de weergoden de avond ervoor net iets te diep in het glas Pastis gekeken want ook zij hadden het geweer van schouder veranderd: de temperatuur lag plots op het vriespunt, meer zelfs er werd met hagel geschoten. Gelukkig is de gorge du Verdon ook in vrieskou waanzinnig mooi. Weg plan om eind maart ooit nog naar Nice te vliegen.

Via de Luberon naar de Provence: de lavendel was, zo vroeg op het jaar, nog niet helemaal paars geverfd, maar dat kon de pret niet drukken. In de dorpjes waren nog geen toeristen te bekennen en wij konden in alle rust genieten van de Provençaalse schoonheid. Omdat het niet op een kloof meer of minder kwam, pikten we de immer mooie Gorge de la Nesque nog mee.

Door de Cevennes: als we kunnen, zullen wij een keteldal zeker niet laten liggen, dus we fietsten langs het heel mooie Cirque de Navacelles. De nieuwe strakke stalen rossen waren ondertussen al wat meer ingereden. We durfden ons al eens te leggen in de bochten en met 82km/u werd een eerste snelheidsrecord gevestigd.

Langs de Côte d’Azur: we waren ons al even mentaal aan het voorbereiden op zomerse temperaturen aan een azuurblauwe Middellandse Zee. Helaas, het miezerde die dag een beetje, azuurblauw werd Noordzeegrijs . Pretparken die er troosteloos en verlaten bij lagen, een koppel vermoeide benen en 40 extra kilometers die uit het niets opdoken zorgden voor een dipje in de moral. Gelukkig zagen we even later flamingo’s aan één van de vele zoutmeertjes rond Narbonne Plage en ’s avonds was er heerlijke pizza in het surfersdorp Leucate.

Over de Pyreneeën: de Pyreneeën traverseren kan begin april al sneeuwvrij. Met zijn 361 meter is Col de Banyuls waarschijnlijk de laagste Pyreneeënpas om van Frankrijk in Spanje te raken. Een eitje, ware het niet dat onze nieuwe routeplanner Falk Outdoor ons over een 10km lang onverhard wandelpad joeg. Dit bleek al bij al toch een beetje wild voor onze Jaeghers maar wandelen doen we gelukkig ook graag.

Tot in Barcelona: na 1050 km bereikten we Barcelona toch wat als aangeschoten wild. Klaar voor de Sagrada Familia, Parc Guëll en al het ander moois van Gaudi, voor tapats, voor Barcelonette, … Kortom, voor een welverdiende citytrip.