Scroll Top

Ecuador

9/01/2005     Quito

Deze morgen assembleerde ik met de nodige liefde mijn fiets. Het rijtuig verkeert nog steeds in perfecte staat, Moving Store leverde duidelijk een kwaliteitsfiets :-). De komende 5 maanden moet dit alumiumen ros mij de resterende 11000 km verder zuidwaarts brengen. Verder bezocht ik tijdens mijn enige dag in Quito nog een artisanaal marktje, een park waar jong en oud aan het sporten waren en een leuk restaurant. Naar goede gewoonte keek ik ‘s avonds nog even in mijn hart.

10/01/2005   Quito – Latacunga

101 km – 5u24min – gem. 18.6km/u

Vandaag fietste ik mijn eerste kilometers op Zuid-Amerikaanse bodem bijeen. Het eerste uur gebeurde dit in een verstikkende lucht van uitlaatgassen. Er bestaan zeker gezonder plaatsen dan het centrum van Quito op een maandagmorgen. Eenmaal uit de stadsdrukte kwam de Cotopaxi al snel om de hoek piepen, de ondergesneeuwde vulkaan oogde bijzonder spectaculair. Helaas, net toen we een geschikt fotopunt naderden reed Niklaus lek, de band was snel vervangen maar de 5 minuten waren voldoende geweest om de Cotopaxi met wolken te bedekken, weg vulkaan. Het aantal stijgingsmeters was niet bijzonder spectaculair vandaag maar doordat we op 2800 meter hoogte waren begonnen kwam ik toch aardig in de buurt van het Movingsouth hoogterecord. Niklaus heeft de voorbije dagen een verkoudheid opgelopen en vond de ‘dunnere’ lucht knap lastig. Onderweg pikten we nog een heerlijke maaltijd mee voor 2,60 $, incl. 2 drankjes. Voor de meeste mensen hier is dat natuurlijk niet zo spotgoedkoop als voor ons. In het gezin waar we de voorbije dagen logeerde verdient de man als bediende in een verzekeringskantoor 400$ per maand, in een 6-dagen werkweek. Op zo’n moment besef je maar al te goed hoe gemakkelijk het financiële leven als Belg wel is, ik krijg momenteel zo’n 350$ per maand van de federale overheid om niets te doen.

 

11/01/2005   Latacunga – Cajabamba

120 km – 6u34min – gem. 18.2 km/u

Deze morgen hadden we de wekker om 6u gezet, we hoopten op deze manier iets langer van de vergezichten te kunnen genieten alvorens ze onder een wolkendek werden verborgen. Helaas dacht de weermaker daar anders over, om 6u was het zwaar bewolkt. De eerste 50 kilometer tot in Ambato verliepen zeer vlot, de hoofdzakelijk dalende weg werkte dit wel enigsinds in de hand. Na Ambato kregen we een pak klimkilometers voorgeschoteld. In Mocha werden deze voor de lunch onderbroken, gefritureerde hamsters waren er de plaatselijke delicatesse maar ik had het gevoel daar nog niet helemaal klaar voor te zijn. Uiteindelijk klommen we nog verder tot aan de voet van de Chimborazo. Niklaus beklom een kleine week geleden deze 6310 meter hoge vulkaan. Ondanks zijn uitstekende fietsconditie moest hij toch behoorlijk diep gaan om de top te bereiken. In Cajabamba zochten we tevergeefs naar een hotel. Achter het plaatselijk benzinestation vonden we uiteindelijk een goedkoop kampeer-alternatief.

 

12/01/2005   Cajabamba – Chunchi

112 km – 5u39min – gem. 20.6 km/u

Deze morgen vertrokken we andermaal onder een dreigende hemel. Het vroeger opstaan levert dus voorlopig geen extra vergezichten op. Tot in Guamote verliep de weg in dalende lijn. Het enige oponthoud dat we hadden was een lekke band van Niklaus. Op het einde van de dag zou blijken dat hij vandaag zowaar een hattrick scoorde, 3 maal lek over een afstand van 60 km. Voorlopig moet hij niets van mijn bandenadvies (de Continental TravelContacts zijn super, zie verder) weten, nochthans bleek mijn crèmekoekenadvies wel correct. Terwijl Niklaus zijn band herstelde passeerde de Devil’s Nose Train. Op deze trein bevinden de beste plaatsen zich bovenop de treinwagons, enkele tientallen toeristen zwaaiden me vriendelijk toe. Ik denk dat ze het vandaag niet te warm hebben gehad op weg naar Alausi. Omdat het hoofdzakelijk klimmen was van Guamote tot Alausi waren de killere temperaturen voor ons niet echt een probleem. Helaas geldt dit niet voor de fikse regenbui die we na de middag te verwerken kregen, een natte koersbroek rond mijn kont zal ik blijkbaar nooit bijzonder plezant vinden. Terwijl wij verder richting Cuenca fietsten had de Panamericana de afslag naar de kust genomen, dit had als positief resultaat dat er minder verkeer op deze weg aanwezig was. In Chunchi beslisten we om de aankomstlijn aldaar te trekken. Het oorspronkelijk plan om tot in Zhud te fietsen bleek, hoofdzakelijk omdat de cartografen zich zo’n 30 kilometer misrekend hadden, niet langer haalbaar.

 

Buitenbanden info

De Continental TravelContacts (CTC) hebben er ondertussen hun eerste 1000 kilometer opzitten. Tijd voor een tussentijdse vergelijkende studie met de Marathon XR’s van Schwalbe (SXR). – rolweerstand: de rolweerstand van CTC is opmerkelijk minder dan deze van SXR, het is bijzonder aangenaam rijden op een fiets die terug bolt. – gewicht: CTC: 690 gram ; SXR: 790 gram, maw goed voor 200 gram minder gewicht in de Andes. – dirt-road: de CTC biedt volgens mij veel meer grip op dirt-road dan de SXR. Op steile zanderige hellingen kan ik terug rechtstaand klimmen zonder dat het achterwiel doorslipt. – lekke banden: een vergelijking is na 1000 kilometer natuurlijk nog niet mogelijk. Met de SXR reed ik slechts 3-maal lek op 8000 kilometer, afwachten maar of de CTC’s hier even goed kunnen scoren. – duurzaamheid: De SXR’s zien er na 8000 kilometer nog zo goed als nieuw uit, nu maar hopen dat de CTC’s even duurzaam zijn.

 

13/01/2005   Chunchi – Cuenca

141 km – 8u08min – gem. 17.3 km/u

Vandaag heb ik er zowaar een volledige werkdag – in de prive-sector – opzitten. Meer dan 8u in het zadel en het was genieten van de eerste tot de laatste minuut, het is in Oostkamp al anders geweest 😉 Na 4 dagen fietsen in Ecuador weet ik het zeker, de Andes is adembenemend. De afgelopen dagen kon ik telkens op super-benen rekenen. De ‘rustige’ 14-daagse rondtrip in Costa Rica heeft duidelijk het gewenste resultaat opgeleverd. Wanneer de benen top zijn volgt de moral vanzelf. In de loop van de dag vroeg ik me herhaaldelijk af waar ik nu eigenlijk het liefst was geboren, in het rijke vlakke Belgiëof in een armer Andes-land. Een sluitend antwoord heb ik er niet op gevonden maar ik weet wel dat ik hier onderweg meer vriendelijk lachende gezichten tegenkom dan op een doorsnee fietstocht in België. Een minder fijn gegeven alhier is het fenomeen televisie (en in het bijzonder de soaps), net zoals in Centraal-Amerika kennen ze hier geen mate in het gebruik ervan. Overal waar je komt (winkel, restaurant, internet-cafe,..) is er wel ergens een telenovela gaande. Op regelmatige basis worden deze dan nog ‘ns onderbroken door fijne reclame. Vandaag kreeg ik tijdens één van die reclameblokken een boodschap van één of andere katholieke organisatie te zien, deze wilde de wereld verlossen van abortus, euthanasie en homosexualiteit. Een in een veldslag verwikkelde ridder moest de inhoud geloofwaardig maken. Misschien is Belgiëals geboorteland dan toch zo slecht nog niet.

 

14/01/2005   Cuenca – rustdag

Vandaag deed Niklaus zijn naam alle eer aan. Vier jaar terug studeerde hij een maand Spaans in Cuenca. Tijdens zijn verblijf logeerde hij toen bij een gastgezin. Daar ontmoette hij Margarita, zij was de poetsvrouw in het gezin. De omstandigheden waarin Margarita leefde waren niet bepaald rooskleurig. Ze was een alleenstaande moeder van 6 kinderen – haar man verkoos de drank boven zijn gezin – die het financieel niet bepaald breed had. Ze kon overleven door 7 dagen op 7 te werken. Tijdens zijn fietstocht startte Niklaus via zijn website een geldinzamelactie om de leefsituatie van Margarita iet of wat te verbeteren. Gulle Zwitsers stortten uiteindelijk 3570$ op zijn rekening. Een extraatje waar Margarita normaal 2 jaar moet voor werken.

 

15/01/2005   Cuenca – Pasaje

152 km – 6u23min – gem. 23.8 km/u

Vandaag fietsten we richting kust. Afdalen van 2530 meter naar zeeniveau, er werden al hardere noten gekraakt op weg naar het Zuiden. Onderweg kregen we ruim de tijd om de verschillende vegetatiezones te aanschouwen. We startten middenin de Andes. 70 km verder en enkel honderden meters lager kwamen we in een rotsachtige woestijn terecht, in de Verenigde Staten was deze schitterende plaats ongetwijfeld een nationaal park geweest. Toen we op zo’n 500 meter hoogte waren aanbeland kwamen we in een nevelwoud terecht. Uiteindelijk eindigden we onze afdaling in Pasaje op 20 meter hoogte te midden de bananenplantages. Naast de vegetatie was ook de temperatuur onderweg danig gewijzigd. De tropische temperaturen leverden me zelfs enige hoofdpijn op, of zou het nationale bier niet kosjer zijn?

 

16/01/2005   Pasaje – Cancas

185 km – 8u07min – gem. 22.7 km/u

Deze morgen konden we nog enkele tientallen kilometers tussen de bananenplantages fietsen. Alle grote merken passeerden de revue. Daar Ecuador zijn bananen aan dumpingprijzen op de markt gooit, verdienen de arbeiders op de plantages hier ook het grote geld niet. De border-crossing met Peru verliep vlekkeloos. We konden gratis binnen en werden zelfs niet op groenten en fruit gecontroleerd. De zonnebril naar boven en vriendelijk lachen, het werkt blijkbaar overal. De moto-taxis waren het eerste nieuwigheidje dat we gepresenteerd kregen. Gemotoriseerde driewielers afgeladen met klanten en hun aankopen escorteerden ons tot in Tumbes. Vanaf Tumbes reden we zo’n 60 km (ofte de volledige lengte van de Belgische kust) pal naast het strand. Om te genieten van zon, water en zand hoef je niet rijk te zijn en de stranden zaten op deze zondagmiddag dan ook afgeladen vol. Nadat we een korte kennismaking met Peruaanse woestijn hadden gekregen, hielden we het fietsen voor bekeken in een luxe beach-resort. De goedkopere alternatieven hadden we wegens ‘nog niet moe genoeg’ helaas links laten liggen. De ondergaande zon en het strand gebruikten we nog als decor voor een ‘movietje’. Daarna waren we helaas nog ruim een halfuur zoet met het zand- en zoutvrij maken van onze rijtuigen.