Grexit en de Balkan binnen

Heeft ons Angela nog veel fans in Griekenland? Draagt het Griekse leger fluojasjes boven hun camouflagekledij om de veiligheid bij schietoefeningen te verhogen? Hebben we al meer dan één bruine beer gezien? Herkenden ze ons nog in Macedonië? Zijn vissers langslapers? Stonden we toevallig gekampeerd op een ontmoetingsplaats van de Albanese maffia? Is de wereld proper? Is een inwoner van Montenegro een Monteneger?
Voor degenen met een drukbezet leven, verder lezen hoeft niet, het antwoord op alle bovenstaande vragen is ‘neen’.

De crisis in Griekenland is internationaal nieuws is en dit is ook de Grieken niet ontgaan. De algemene economische en politieke malaise is hét gespreksonderwerp. Dit leidden we tenminste af uit de beelden van de vele televisiedebatten. Helaas, ons Grieks beperkt zich tot ‘efharisto’ ofte ‘dankuwel’, dit bleek onvoldoende voor een diepgaande analyse, laat staan voor het oplossen van de Griekse crisis.

Via het bergachtige noorden van Griekenland fietsten we naar de Balkan. Het Prespa meer vormt een natuurlijke grens tussen Griekenland, Macedonië en Albanië. In de uitgestrekte wouden rond het meer zouden er nog bruine beren rondlopen. Het was mooi geweest als jachttrofee maar we kregen er helaas geen exemplaar te zien. Ter compensatie hadden een aantal pelikanen zich op het Prespa meer neergezet, ook schoon.

In 2008 maakten we al ‘ns een lusje door de Balkan en het was een blij weerzien. Niet dat we werden herkend (we staan dan ook een stuk scherper dan destijds) maar het blijft een mooie en boeiende streek. Republika Makedonja was ons eerste Balkanland. De Grieken hebben bezwaar tegen de naam Macedonië omdat die historisch verwijst naar een hele regio. In Griekenland hebben ze het dan ook consequent over F.Y.R.O.M. of Skopje.

Aan idyllische wildkampeerplekjes geen gebrek, edoch het moet gezegd: de Macedonische medemens blijft niet in zijn bed liggen als hij op zondagochtend om halfzes even goed met de vrienden een visje kan proberen te vangen. Lang geleden dat we nog zo vroeg en vlot uit de tent geraakten.

Albanië beviel ons andermaal. De bunkers van Enver Hoxha staan er nog steeds en Mercedes is er ook nog altijd marktleider in de automobielsector. Verschillende mensen vertelden ons dat ook Albanië een economische recessie kent. Werkloosheid is er een groot probleem waardoor een groot deel van de actieve bevolking naar het buitenland trekt op zoek naar werk. Niettemin, de Albanees trakteert blijkbaar graag, meermaals werd ons drankje dat we in een cafe nuttigden voor we het goed en wel beseffen voor ons betaald.

Sinds eergisteren staat kilometer 18.000 op de teller en dat was niet het enige feestje: ondertussen zitten we ook aan onze derde ton zwerfvuil, hoera! De afgelopen maanden zagen we gemiddeld om de 120 meter, links of rechts, wel iets van zwerfvuil liggen. Over een afstand van 18.000 kilometer betekent dit 150.000 stuks zwerfvuil. De 4.326 kilometer die we in Nieuw-Zeeland fietsten (daar was geen papiertje te bespeuren!) reduceert het aantal stuks tot 113.390. Als we uitgaan van een gemiddelde gewicht van 27 gram per stuk, komen we uit op een totaal gewicht aan zwerfvuil van 3.062 kg. Toegegeven, de gemiddelde afstand en het gemiddelde gewicht kunnen we, wegens budgetaire redenen en andere prioriteiten, wetenschappelijk niet onderbouwen.

Ondertussen zijn we in Montenegro aangekomen. Ons team wordt tijdelijk versterkt met verse krachten. Hans komt, in opdracht van de gerechtsdeurwaarder, ‘ns kijken of alles wel eerlijk verloopt.