29/11/2004 Ciudad Cuauhtomoc – Estancia de la Virgen
106 km – 6u13min
De dag startte terug met een licht tegenwerkende maag. Sinds San Cristobal heb ik daar ‘s morgens wel meer last van, gelukkig doet ze doorgaans overdag niet zo moeilijk. Nog meer gewichtsverlies lijkt me in elk geval geen goede zaak. De eerste opdracht van vandaag was het ophalen van een exit-stempel bij de Mexicaanse douane.
Om één of andere duistere reden had de douanebeambte in Tijuana op mijn toeristenkaart een maximum verblijf van 30 dagen ingeschreven terwijl 180 dagen hier standaard is voor toeristen. Met 66 dagen zat ik daar nogal ruimschoots boven en dit vormde, zoals te verwachten was, natuurlijk een groot probleem voor de dienstdoende ambtenaar. Gelukkig levert (schijnheilige) vriendelijkheid en kalmte ook hier resultaat op, na 5 minuten gepalaver plaatste hij uiteindelijk de noodzakelijke stempel. Ik kon naar Guatemala ipv naar een Mexicaanse gevangenis. Op weg naar de Guatemalteekse kant van de grens fietste ik nog snel km 11000 op Mexicaanse bodem. In Guatemala verliepen de douane-formaliteiten vrij vlot. Officiële wisselkantoren zijn er in La Misila niet te vinden dus wisselde ik op straat, bij de minst luguber uitziende wisselagent, wat dollars voor quetzals. En dan kon er uiteindelijk gefietst worden. Het grootste deel van de dag volgden we, stroomopwaarts, Rio Selegua. De weg was, tegen alle verwachtingen in, van een zeer degelijke kwaliteit, na verloop van tijd konden we zelfs over een pechstrook beschikken. De eerste maaltijd op Guatemalteekse bodem bestond uit kip in regionale salsa – de smaakpapillen vonden het alvast lekker, nu maar hopen dat de maag er ook weg mee kan. In de loop van de namiddag weigerde mijn km-teller plots alle dienst. De gegevens van de dagetappe ben ik bij mijn Zwitserse vriend gaan pikken, de foutenmarge van 4% werd in rekening gebracht. ‘s Avonds vonden we een mooie en rustige kampeerplaats in de weide van een vriendelijk boertje.
Mexico – Guatemala: een wereld van verschil (of toch niet)
Na één dag fietsen in Guatemala zijn er zowel opvallende gelijkenissen als dito verschillen met Mexico zichtbaar. Een genuanceerde greep uit het rijke aanbod: – Wegeninfrastructuur: de topes – levensgevaarlijke verkeersdrempels neergepoot op de meest onmogelijke plaatsen – zijn hier in Guatemala zo goed als verdwenen, de vuilnisbelten langs de kant van de weg helaas niet. – Vervoer: in een colectivo stapelen ze hier in Guatemala dubbel zoveel mensen (uitstekende armen en benen komen soms gevaarlijk dicht in de buurt van nietsvermoedende fietsers) maar ook hier dient een wagen voornamelijk om zo snel mogelijk in de vernieling gereden te worden. – Geluid: hier in Guatemala is het produceren van decibels eveneens een plus al lijken de steden toch net iets “stiller” te zijn. – Huisvesting: er wordt hier in Guatemala terug in steen gebouwd, de huizen lijken van een betere kwaliteit dan die in Chiapas. – Gezondheid: de dag wordt hier in Guatemala ook het best al rochelend gestart. Man of vrouw, het maakt niets uit – zolang de toeristen denken dat je er het leven bij laat, ben je goed bezig. – Indigenous people: de kleurrijke klederdracht wordt hier in Guatemala in de bergdorpen door een groter deel van de bevolking gedragen maar ook hier is het voor vrouwen blijkbaar niet toegestaan om een vreemde man te groeten. – Religie: hier in Guatemala is het eveneens volop kerst maar van juffrouw Guadeloupe hebben ze geen weet. – Ontspanning: het afsteken van vuurwerk is hier in Guatemala ook tijdverdrijf nummer 1, bij voorkeur doe je dit op een weekdag wanneer de zon volop schijnt. – Toerisme: hier in Guatemala ben ik eveneens een gringo.
30/11/2004 Estancia de la Virgen – Panajachel
134 km – 7u58min – gem. 16.9 km/u
Deze morgen waren we om 7u30 al op pad, de opdracht voor vandaag was dan ook weinig bescheiden, er waren een behoorlijk aantal kilometers af te leggen maar vooral de te overbruggen hoogtemeters waren indrukwekkend. Over het precieze aantal kan ik, door de huidige Guatemala-prijsvraag, helaas niet in detail treden. De uren gingen bijzonder snel vooruit maar dat gebeurt wel meer wanneer ik in een prachtige omgeving hoogtemeters maak. In tegenstelling tot de informatie die mijn reisgids me verstrekt, valt het stijgingspercentage van de Guatemalteekse vulkanen (voorlopig) best mee. Na 5u klimmen hadden we zo’n 60 km bijeengefietst. Omdat het resterende aantal klimkilometers toch beperkt was en omdat de volgens mijn gps bereikte hoogte nog niet zo indrukwekkend was, begon ik te twijfelen aan de correctheid van de hoogtemeters op mijn kaart. Nochtans toonden zowel de kaart van Niklaus als zijn fietsgids van Centraal-Amerika een zelfde aantal hoogtemeters voor deze bergpas. Een halfuur later werd de afdaling echter ingezet, we mankeerden maar liefst 640 m (dit was het verschil tussen de behaalde hoogte volgens mijn gps en de hoogtemeters op de kaart). Na enkele kilometers dalen, kruiste een Oostenrijkse fietser ons pad. Hij beschikte eveneens over een hoogtemeter en die leverde hetzelfde resultaat op als mijn gps. Ik denk dat ze hier in Guatemala dringend hun vulkanen ‘ns opnieuw moeten opmeten. De weg naar Lake Atitlan was daarna hoofdzakeljk in dalende lijn maar er waren niettemin nog een behoorlijk aantal kilometers af te leggen. Toen er plots toch nog een helling om de hoek kwam piepen, kreeg ik te maken met het fenomeen appelmoes-benen. Gelukkig was er een winkeltje in de buurt en kwam ik dmv een cola terug op krachten. Ik begin zo stilaan te denken dat zonder deze godendrank een dergelijke tip voor mij onmogelijk is. Kilometers, meters en centimeters De kilometer-teller weigerde in de loop van de namiddag terug dienst, de extra kilometers zijn hem blijkbaar te veel. Ik vrees dat ik moet uitkijken naar een nieuw exemplaar, maar tot zolang behelp ik me met de gegevens van Niklaus. De wielomtrek is ondertussen wel correct opgemeten en de afwijking bedroeg wel degelijk 3,5%. De exacte afstand van 1 wielomwenteling met mijn Marathon XR’s 26″ banden is 206 cm. Dit betekent dat het totale aantal gereden kilometers stijgt van 11240 km naar 11630 km en dat zonder één extra trap 🙂 Voor diegenen die van plan zijn om in een zonnig jaar de trip ook ‘ns te maken: alle afstanden en gemiddelde snelheden uit de triplog tot 1 december mag je dus met 3,5% vermeerderen.
1/12/2004 Panajachel – rustdag
Na 4 fietsdagen terug een rustdag vandaag. Persoonlijk vind ik dat wat vroeg maar je kan natuurlijk moeilijk verwachten dat ze alle interessante dingen op een afstand van 6 of 7 dagen fietsen plaatsen. Met kilometer 11000 op de teller was ik terug 2000 km verwijderd van de vorige bike check-up. Tijd dus voor een nieuwe fietsonderhoudsbeurt, de ketting-wissel levert nog steeds vuile handen op maar voor de rest was er eigenlijk weinig werk aan de winkel. De rest van de dag al slenterend in het kleurrijke Panajachel gespendeerd. De stad wordt in iedere guide als zeer toeristisch omschreven maar mij stoorde het in elk geval niet. Integendeel, ik vind de afwisseling tussen de bergen en al dan niet toeristische steden wel fijn. ‘s Avonds werden we nog op een mooie zonsondergang getrakteerd, meer hoeft dat soms niet te zijn.
2/12/2004 Panajachel – rustdag
Gisteren waren we op de terugweg naar de hospedaje nog in een panaderia gestopt. Niklaus negeerde er mijn advies over de met crème gevulde donuts. Een nacht en een dag op het toilet waren zijn deel, de maag van een westerling blijkt toch niet sterk genoeg voor alle lekkernijen hier. De fietstocht naar Antigua werd dus noodgedwongen een dag uitgesteld. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om ‘ns wat mensen te fotograferen. Sommigen wilden enkel poseren in ruil voor enkele quetzals. Na een kort gewetensonderzoek stelde ik vast dat ik daar geen bezwaren tegen had. Zo rijk als de fotomodellen in het Westen zullen ze er helaas nooit mee worden.
3/12/2004 Panajachel – Antigua
83 km – 5u13min – gem. 15,9 km/u
Deze morgen verklaarde Niklaus zich hersteld, er kon dus terug gefietst worden. We verlieten Panajachel en het Lago de Atitlan. Het meer wordt omringd door vulkanen, de enige weg uit Panajachel was er één steil omhoog. Na een uurtje klimmen werd ons nog een laatste blik gegund over het Lago de Atitlan, en daarna doken we een nieuwe vallei in. De vallei bleek er één van bijzonder steile hellingen te zijn, ik waande me in de finale van de Ronde van Vlaanderen. Monte del Padre, Monte de la Cabeza, El Muro de Patzon – ze volgden elkaar in snel tempo op. Niklaus vloekte waarom de steilste hellingen van onze trip nu net vandaag moesten komen, zijn benen bleken niet super na de buikperikelen. Eenmaal voorbij Patzon ging alles een stuk vlotter. In Chimaltenango hielden we onze lunchpauze, ik verorberde er een Italiaanse lasagna (in de loop van de avond werden de koolhydraten dmv een spaghetti nog verder opgekrikt). De overige kilometers naar Antigua verliepen, tot onze beider tevredenheid, in dalende lijn. Om 14u bereikten we de voormalige hoofdstad van Guatemala. ‘s Avonds werd ik bij het uitpakken van de boodschappen aangenaam verrast. Op één van de bananen vond ik volgend handgeschreven bericht terug: “Te amo” (inclusief een hartje). De kassierster moet de boodschap erop hebben achtergelaten maar hoe intensief ik ook mijn hersenen pijnig, ik kan me haar niet meer voor de geest halen.
