Il belge

Zo omschreef een Congolees het typisch Belgische grijze miezerige weer. Wel, de uitdrukking blijkt ook in Nieuw-Zeeland van toepassing. De voorbije twee maanden was onze zomer allesbehalve standvastig. Een gesloten wit gordijn, al dan niet vergezeld van het nodige vocht is geen onbekend fenomeen. Toegegeven, de foto’s spreken dit beeld misschien tegen maar onze camera is niet waterproof en blijft op dergelijke dagen dan ook meestal veilig opgeborgen (net als wij trouwens).

Soit, we klagen niet, de weersomstandigheden wijzigen bijzonder snel en onze timing zit al bij al vrij goed: als er echt iets te zien is, krijgen we het meestal ook te zien.

Een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt was Mount Cook. Het is met zijn 3766 meter de hoogste berg van Oceanië (al is hij in 1991 tien meter gekrompen na een lawine). De Maori’s noemen hem Aoraki ofte cloud piercer. We konden de imposante berg in de perfecte omstandigheden aanschouwen (knalblauwe lucht, zomerse temperaturen en in het fijn gezelschap van 2 fietsende West-Vlamingen.
De voorbije weken fietsten we ook nog over de Dansys pass en een stuk van de Central Otaga Rail trail, we daalden af in de Skippers Canyon (en klommen er terug uit) en volgden een singletrack langs lake Wanaka. De natuur blijft hier zeer de moeite, de landschappen zijn heel gevarieerd en bovenal heel toegankelijk. Je hoeft hier geen hoge cols over om in een spectaculaire omgeving terecht te komen (al kan die keuze natuurlijk wel vrijwillig worden gemaakt). Met zoveel schoonheid maar vooral de daaraan gekoppelde verwachtingen raden we toekomstige reizigers wel op te letten voor het Paris syndrome.

Jaarlijks bezoeken zo’n 2 miljoen toeristen Nieuw-Zeeland, het is dan ook een belangrijke exportindustrie. Die overvloed aan toeristen zorgt ervoor dat het land soms als een groot attractiepark aanvoelt. En of het nu kiwi’s, zeehonden, pinguins of walvissen zijn, voor elke attractie moet er worden betaald.
Het volledige eiland is bovendien min of meer privébezit, zoveel als mogelijk afgespannen met (kwalitatieve) Bekaert draad. Zelfs om te wandelen of te fietsen op een privépad durft men al ‘ns een paar dollartjes te vragen. We vinden het een beetje vreemd dat er voor natuur moet worden betaald op een eiland dat al bij al ‘slechts’ 700 jaar terug werd ontdekt. Maar je hoort ons niet klagen hé!