Whisky Berbère bij het ontbijt

Is dit een fata morgana of zien we daar echt een cafeetje glinsteren in de zon? De weg klimt heel langzaam, het is broeiend heet, de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas schitteren in de verte, voor de rest worden we omringd door een droog en dor landschap. Jawel, we zien het juist, een cafeetje in de middle of nowhere. Dorstig en hongerig vragen we de man wat hij te bieden heeft: omelet Berbère met brood. Top. Heeft hij ook een pintje in de aanbieding? Neen, maar wel een whisky Berbère. Ook top.

We zijn in Marokko. De paasvakantie bleek het uitgelezen moment voor een rondje Marrakech-Marrakech en het aantal keer dat we muntthee of whisky Berbère dronken is al lang niet meer op een hand te tellen.

Het movingaround-team werd voor deze trip trouwens versterkt met vier andere leden van de vakantiefietser. Op de fiets- en wandelbeurs hadden we per toeval vernomen dat we allen dezelfde heen- en terugvlucht hadden geboekt en daarenboven min of meer dezelfde route voor ogen hadden. Op het einde van dag 1 kregen we de vroege vluchters te pakken. Grégory, Ann, Marleen en Frans bleken leuke compagnie te zijn (en zij vonden dat blijkbaar ook van ons) met als gevolg dat het rondje Marrakech in peloton werd gefietst. Voor die honeymoon zoeken we wel een nieuwe bestemming.

Om de Atlas te traverseren moeten er tizi’s (oftewel Marokkaanse cols) bedwongen worden. De eerste tizi, de Tizi ‘n Test (2.090 meter), was uiterst geschikt om de voorjaarsconditie te testen (what’s in a name). We hadden geluk, de Fransen hebben destijds voor een aangenaam stijgingspercentage gezorgd (kwestie dat de col ook haalbaar was voor de mannen van het Vreemdelingenlegioen). Na nog vier tizi’s kwamen we in gortdroge landschappen terecht. De Sahara was in Agdz niet zo veraf meer maar een strakke tegenwind en een supergezellige Kashbah zorgden ervoor dat we niet veel dichter kwamen. De groene oases langs de Drâa waren bijzonder charmant, de levensomstandigheden in de idyllisch gelegen dorpjes waren dit iets minder.

Vanuit Ouarzazate fietsten we naar Aït-Ben-Haddou. Deze middeleeuwse verstevigde stad bleek net iets te toeristisch. Gelukkig konden we een paar kilometer verderop in Tamdaght wel in alle rust genieten van imposante historische bouwwerken. Grégory en Ann waren nog niet aan rust toe en pikten nog de Tizi ‘n Tichka mee. Ondergetekenden hebben alvast een reden om nog ‘ns terug naar Marokko te trekken.

Om terug in Marrakech te geraken moesten we sowieso nog eens de Hoge Atlas over. Onze route liep in twee dagen via Toufrine naar Demnate over de Tizi ‘n Fedrhate en de Tizi ‘n Outfi, met z’n 2.160 meter het dak van onze tocht. We werden andermaal getrakteerd op adembenemende vergezichten. De koninginnenrit kreeg alsnog een apocalyptisch karakter toen we met een windkracht van acht beaufort over de col werden geblazen. Frank en Sabine hadden ons ongetwijfeld aangeraden om binnen te blijven.

Maar Marokko heeft meer dan enkel wat natuurschoon te bieden. Het Frans in Marokko blijkt wonderwel compatibel met ons schoolfrans. Op terrassen, langs de weg, in hotels werden dan ook steevast geanimeerde gesprekken gevoerd die ons een inkeek boden in het leven aldaar. De Marokkaanse medemens beschikt ook over een gezonde commerciële instelling die wij als West-Vlamingen wel wisten te waarderen. Het was ons echter niet altijd duidelijk of we de beloofde waar(de) kregen voor ons geld. Oordeel zelf:

Dit is Mohammed, een antiquair die we ontmoetten op de Tizi ’n Test: hij was maar liefst achttien dagen te voet onderweg geweest van Ouarzazate naar de Tizi ’n Test (ruim 250 kilometer). In dorpen kocht hij oude juwelen op die hij dan in de betere boetieks in Marrakech wou verkopen. Hij verkocht ons een halsketting en zilveren potje (de uitleg om de checken of het om echt zilver gaat laten we hier gemakkelijksheidshalve achterwege, maar wie interesse heeft, laat maar weten).

Hier is Omar: doordat zijn zoon in panne stond langs de kant van de weg kwamen we bij deze brave mens terecht. Hij bood ons prompt een lunch aan van muntthee en heerlijke omelet Berbère. De aap kwam echter al vrij snel uit de spreekwoordelijke mouw: zijn vrouw, dochters, schoondochters, kleindochters zijn een voor een specialisten in het weven van tapijten. Voor we het goed en wel beseften (en in afwachting van de omelet Berbère) toonde hij allerhande tapijten en jawel, Wim (die thuis een gedetailleerde Excel bijhoudt met het aantal grammen van elk item dat we mee hebben) kan na amper vijf dagen Marokko een tapijt van om en bij de drie kilogram op zijn achterdrager binden om die over de hoge Atlas mee naar Marrakech te nemen.

En hier is ten slotte Hassan: in Agdz bood de man ons een muntthee aan. We leerden misschien niet zo snel maar waren dit keer wel wat op onze hoede. Het theepartijtje vond zoals verwacht in een winkel plaats waar Wim voor het thee drinken kon beginnen, in de plaatselijke kledij werd getooid. Hassan treedt in juni op in een festival in Brugge. Dit bood de ideale gelegenheid om de aandacht wat af te leiden van de koopwaar en we moeten het toegeven, Hassan verloor zijn goede humeur niet toen wij zonder prullaria weer de fiets op sprongen. De beloofde gratis tickets voor het festival bleven dan ook wel achterwege.

We eindigden waar het allemaal begon, in Marrakech. Terug naar de dansende cobra’s op Djemaa el-Fna, naar de niet aflatende stroom toeristen, naar de zich steeds herhalende winkeltjes met juwelen, kruiden, djellaba’s, sacosjen, schoenen, fruit,… Op een dakterras dronken we nog een laatste whisky Berbère en zagen dat het goed was.