Op en neer in Tibet

Tibet mag dan officieel wel China zijn, al fietsend is al vaak duidelijk geworden dat het toch twee heel verschillende ‘landen’ zijn: Tibetanen houden zo goed als mogelijk vast aan hun cultuur en tradities, terwijl China in snel tempo het kapitalisme absorbeert. De bergen zorgen ervoor dat de bewoners van de verschillende valleien lang geïsoleerd hebben geleefd waardoor ze elk hun eigen kleding- en bouwstijl hebben ontwikkeld. Zo krijgen we bijna telkens wanneer we een nieuwe vallei binnenfietsen een ander soort huizen te zien: lage houten woningen maar even goed stenen huizen van één of meerdere verdiepingen met kleurrijke daken en versieringen of dorpen omringd door hoge wachttorens. Benieuwd wanneer we hier voor het eerst Vlaamse fermettes zullen passeren.

Het Tibetaanse plateau is geen vlak landschap. Het gaat hier steeds op en neer (met eergisteren een nieuw hoogterecord!). Een dag afdalen betekent steeds minstens 2 dagen klimmen en met de regel van 3 kunnen vrije varianten op dit thema bedacht worden. Gelukkig vinden we klimmen met de fiets nog steeds een bijzonder aangenaam tijdsverdrijf.

Onze Footprint maakte gewag van een eettent in Tagong waar “some western food” te verkrijgen was. De dagen voordat we het stadje bereikten, hadden we het nog hoofdzakelijk over koeitong in madeirasaus (met kroketjes), hesperolletjes met witloof in kaassaus (met puree), steak met pepersaus (met frietjes), … Helaas, onze timing was niet perfect. We bereikten het stadje om 8u30 ’s morgens en dit is wat vroeg voor Vlaamse kost. Niettemin, de chocolate pancakes smaakten er voortreffelijk.

En dan nog wat verkeersinformatie. In een vorige post hadden we het reeds over de aanleg van nieuwe wegen, wel ook aan oude wegen wordt hier gewerkt. De Chinezen gaan daarbij grondig te werk, waar we in de Vlaanders gemakshalve asfalt over kinderkopjes leggen, opteren de Chinezen ervoor om eerst de vorige asfaltlaag volledig te strippen alvorens nieuwe asfalt te gieten. Bij voorkeur gebeurt het strippen in het regenseizoen én onmiddellijk over het volledige traject (lees: voor minder dan 100 km beginnen we er niet aan). Het aanbrengen van de nieuwe asfaltlaag is dan weer minder prioritair. Zo reden we de voorbije dagen tientallen kilometers over slijkerige, zuigende modderwegen, precies alsof we op een mtb-toertocht waren beland. De lage gemiddeldes liggen met andere woorden niet (enkel) aan de vermoeide benen.
Toen we door Xinbuqiao fietsten kwamen we, dankzij de wegenwerken, in apocalyptische omstandigheden terecht. Het stadje en haar inwoners waren bedolven onder een laag zwart stof, je kon werkelijk geen meter ver zien. Auto’s en vrachtwagens blokkeerden elkaars weg, toeterden en probeerden toch verder te rijden. De traffic police stond er gelaten naar te kijken. De chaos was compleet. Eén iets is duidelijk: als het einde van de wereld ergens echt is aangebroken, zit je beter op je fiets om overal tussen te kunnen laveren.

Terwijl we die avond op zoek waren naar een wildkampeerplekje, wenkte een Tibetaanse vrouw ons vanuit haar huis naar binnen. We hadden niet echt plannen die avond, dus gingen we op de uitnodiging in. Meteen werd zo ook onze nieuwsgierigheid naar hoe die huizen er nu van binnen uitzien, bevredigd. De inrichting bleek eerder minimalistisch te zijn (maar dan niet zoals in één of ander lifestyle magazine). We brachten de avond door zittend op een bed in de woonkamer, dichtbij de kachel die als grondstof fecaliën van de yak verbruikte.
Het was er best gezellig, we aten heerlijke patatjes, terwijl grootmoeders gebedsmolentje rustig draaide. Door de taalbarrière werd het ook een wat stille avond, wat dan wel weer gecompenseerd werd door een Chinees feuilleton op tv over 4 jonge deernes die het moesten opnemen tegen het leger. Bizarre prime television!

PS: op onze klim naar Kangding ontmoetten we een Amerikaan, Andrew Leese (www.orphanride.org) die al twee jaar onderweg is. Dankzij hem hebben we bewegende beelden van de afdaling. Klik hier, voor 20 seconden actie.