Als mooiweerfietsers lopen we natuurlijk het risico dat een verslag over een maand fietsen in IJsland al snel neerkomt op een weerpraatje. Daarom eerst wat naakte feiten: het noorden van IJsland grenst aan de poolcirkel en het land kent een koud zeeklimaat. Ter vergelijking: België kent een gematigd zeeklimaat. Om het verschil tussen gematigd en koud te bepalen, gebruikten wij het wetenschappelijke product Nutella: terwijl de choco thuis vlot smeerbaar is, leek hij in IJsland soms meer op vulkanisch gesteente.
Is dit een fata morgana of zien we daar echt een cafeetje glinsteren in de zon? De weg klimt heel langzaam, het is broeiend heet, de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas schitteren in de verte, voor de rest worden we omringd door een droog en dor landschap. Jawel, we zien het juist, een cafeetje in de middle of nowhere. Dorstig en hongerig vragen we de man wat hij te bieden heeft: omelet Berbère met brood. Top. Heeft hij ook een pintje in de aanbieding? Neen, maar wel een whisky Berbère. Ook top.
Tien jaar geleden doorkruiste Wim tijdens zijn MovingSouth trip de Verenigde Staten. Tine was ginder achter nog niet geweest. Omdat we beiden wel terug ‘ns door een westers land wilden fietsen, kozen we dit jaar dus voor de USA als bestemming. We planden een trip doorheen Utah, en om voor wat afwisseling in de woestijnlandschappen te zorgen, fietsten we naar Utah door de Rockies in Colorado.
Andalusië associëren wij met zon, tapas, de Sierra Nevada, Serranoham, flamencodansen, historische steden als Granada, Sevilla en Cordoba en de oudewijvendrank Sherry. Wat ons betreft voldoende redenen om de streek eens per fiets te verkennen. Op vrijdag om 15u stoppen met werken en om 17u in Oostende het vliegtuig op richting Spanje … er zijn lastiger dingen in het leven
Fervente vakantiefietsers zijn we ondertussen al poos en het heeft er alle schijn van dat dit nog enige tijd zo zal blijven. In die context waren we klaar voor een nieuw werkpaard. Naast een aantal vanzelfsprekende vereisten zoals lekker bollen, comfortabel en betrouwbaar zijn lieten we ons verder leiden door persoonlijke voorkeuren.
De highway tussen de Noord-Indiase steden Manali en Leh baant zich een weg door de onhergbergzame Himalaya. De weg werd destijds aangelegd in het kader van militaire doeleinden, pas in 1989 werd de highway geopend voor toeristen. Onder vakantiefietsers kreeg de route snel de status van klassieker en in die context kwam hij dan ook op onze to do-lijst terecht.
Ruim acht maanden thuis … voor we het helemaal verleerden, was het hoog tijd om nog ‘ns andere oorden op te zoeken, de fietsbenen te strekken en weer eens in de tent te slapen. Nadat Engeland, Duitsland, Frankrijk en zelfs Italië waren afgevallen als bestemming wegens te koud en te nat, stapten we in Oostende (met de mooiste tijd van het jaar) op het vliegtuig richting Alicante voor una pequeña vuelta en Murcia.
Ondertussen zijn we alweer vijf maanden terug in de heimat. Het terugzien van vrienden en familie, de terugkeer van een vaste verblijfplaats, een etentje hier en daar, de routine van het werkend leven, de geneugten van de westerse maatschappij, … het voelt allemaal terug vertrouwd aan.
Op 9 juli 2011 reden we de eerste rit van onze Movingaround-trip. Theoretisch bracht elke pedaalslag ons toen al dichter bij de heimat, maar nu we aan de Belgische grens staan is er echt geen ontkennen meer aan: nog even en we zijn terug thuis.
De laatste landen op onze terugtocht doorheen Europa waren Oostenrijk, Tsjechië en Duitsland. Ze bleken allen over voldoende ingrediënten te beschikken om ons fietsers te bekoren (het weder even buiten beschouwing gelaten). Door een uitgebreid netwerk aan “Radwegen” dachten we bijna dat de auto in Europa was uitgestorven. De Europese natuur voelde natuurlijk een stuk vertrouwder aan, maar is daarom niet minder mooi: kabbelende beken, de dagelijkse roofvogel, uitgestrekte bossen, groene weiden en proper gecultiveerde akkers.
Hans zwaaiden we uit in Sarajevo. Hij had een mooi kleurtje gekregen, gespierde benen en een rustpols van rond de 50. Dat hadden we nog mooi geregeld zo net voor zijn 40ste.
Een gastbijdrage van Hans Wat een leuk weerzien met Wim en Tine na meer dan tien maanden! Ik vond ze ondanks die 18.000 kilometer niet echt veranderd. Ja, de koersbroekjes staan een beetje afgetekend op de gespierde dijen, dat moet gezegd, maar ik herkende ze meteen toen ze op hun mooie Cannondales kwamen aangereden. Op de internationale luchthaven van Tivat (die bestaat) dronken we alvast een grote kop koffie, want we hadden veel bij te babbelen. Belevenissen met wilde dieren in ontbinding, het spannende verslag van de nachtelijke legeroefening, avonturen over en met andere fietsers en reizigers, anekdotes van dodgy douaneposten… De verhalen kwamen uit allerlei hoeken en spleten gekropen.
Heeft ons Angela nog veel fans in Griekenland? Draagt het Griekse leger fluojasjes boven hun camouflagekledij om de veiligheid bij schietoefeningen te verhogen? Hebben we al meer dan één bruine beer gezien? Herkenden ze ons nog in Macedonië? Zijn vissers langslapers? Stonden we toevallig gekampeerd op een ontmoetingsplaats van de Albanese maffia? Is de wereld proper? Is een inwoner van Montenegro een Monteneger? Voor degenen met een drukbezet leven, verder lezen hoeft niet, het antwoord op alle bovenstaande vragen is ‘neen’.
We vertellen hier voor de citytrippers onder jullie niets nieuws als we stellen dat Istanbul een wereldse stad is waar een veelheid aan indrukken op je afkomen. Een stad van contrasten: meisjes in topjes versus vrouwen in burka, toeristen versus inwoners, Fenerbahe versus Galatasaray, afdingen versus in ’t zak gezet worden, de nieuwste James Bond film versus de Ronde van Turkije, … en een stad waar die verschillen wonderwel samengaan.
