Scroll Top

Materiaal tuning in Nord / Pas de Calais

Oostende – Cap Griz Nez – Oostende
De Vlaamse feestdag vonden wij een ideale start voor een testrit met onze vakantiefiets. Bestemming: Noord-Frankrijk, maar dan wel via de IJzertoren in Diksmuide. De eerste kilometers gebruikten we om onze positie op de fiets te tunen.

Zo gingen we al snel comfortabel zitten, het duurde echter net iets langer voor de extra kilo’s wenden. Soit, dan maar verder aan een gezapige 20km/u. Dit gezapige tempo bracht ons tegen de middag in Watou alwaar we een poëtische quiche nuttigden. Bij het vertrek aldaar raakten we ongewild verwikkeld in een burenruzie. De snoodaard van een buurman had vileine plannen om ons pas aangeschafte lock alarm, voorzien van 120db, te vernietigen. We konden hem nog net op tijd van ons vredelievend karakter overtuigen waarna hij ons de weg naar de schreve wees.

Frankrijk reden we binnen via 3-cijferige departementals. Het terein werd glooiender en Wim ontdekte plots spieren die hij de afgelopen maanden precies nog niet had gebruikt (voor de geïntereresseerden, het betreft devastus lateralis en de vastus medialis). We stelden tot onze grote tevredenheid vast dat er zich in het nabije oosten een actief koudefront aan het ontwikkelen was, maar dat wij ons gelukkig bevonden onder een wig van hoge druk. Meer zelfs, dat zou de volgende dagen zo blijven. Tine bekloeg zich al snel dat ze het topjesassortiment niet had meegebracht.

Tijd voor de eerste berg: Mont Cassel, zowaar op kasseien. Tine kon warempel in het wiel blijven hangen (zou Wim net een tikkeltje meer van de bagage voor zijn rekening genomen hebben?). Cassel bleek een voorwaar gezellig stadje te zijn, incl. terrasjes, sfeervolle huizen, keuvelende mensen. Het bleek geen alleenstaand geval te zijn. Een gelijkaardige sfeer vonden we in Aire sur Lys en in Bergues.
Tegen de wind en over geaccidenteerd terrein bleek de eindmeet net iets verder te liggen dan op voorhand met de gps was gecalculeerd. Tegen den avond bereikten we camping Le Lac, volgens de site voorzien van een restaurant! In de praktijk moesten we nog even de fiets op naar het dichtst bijzijnde winkeltje. Op deze manier werd de msr-benzinebrander ook nog ‘ns getest.

‘s Nachts tokkelde de regen lustig op onze tent die zo ook meteen met glans slaagde voor de eerste regentest. De volgende ochtend vertrokken we onder een dreigende hemel. De gps leidde ons vrij vlot naar de eerste ripio van de dag! De daarna uitgekozen departemental bleek net iets te druk te zijn en grijze wolken troepten steeds meer boven onze hoofden samen. Flexibel als we zijn, sloegen we prompt een landelijke weg in en daar was het heerlijk fietsen. ‘s Middags kozen we voor de vakantielunch bij uitstek: stokbrood, kaas, tomaat, peper en zout, genuttigd in een weide.

Hoe zilter de lucht werd, hoe meer de wind tegen onze hoofden blies. Op Cap Gris Nez viel er voor fietsers uiteindelijk niet veel te beleven, lang zijn we er dan ook niet gebleven. Eindelijk rugwind! Camping La Belle Pêche lag in de buurt van Calais en werd met grote borden al van ver aangekondigd. Heel hoopgevend was steevast de vermelding erbij van restaurant La Petite Sirène!
Eenmaal ter plaatse viel het dan ook wat tegen dat de kleine zeemeermin enkel op de middag kookte. Bovendien neemt ze blijkbaar bij voorkeur een koude douche. Het beeld dat wij uit aardrijkskundelessen van Noord-Frankrijk overhielden (zware industrie, troosteloze huizen, werkloosheid & leegloop) was dit weekend grondig veranderd. Camping De schone visvangst ofte perzik paste dan weer perfect in het plaatje.

Op zondagmorgen trokken we huiswaarts. De westenwind blies nog steeds en in één pedaalslag stonden we in Bergues. Onze koffie en croissant op een terras op de markt werden opgevrolijkt door festiviteiten met dans en chansons van plaatselijke artiesten. Nog een pedaalslag verder stonden we op de markt van Veurne en een laatste duwtje (op het buitenblad) bracht ons naar Oostende. Net op tijd thuis voor de taart en koers.