Hanoi uitfietsen verliep vlekkeloos, althans voor ons. Het gedrag van de Vietnamese weggebruiker, of meer in het algemeen, de Zuid-Oost-Aziatische weggebruiker, is echter niet zonder risico’s. Ook nu waren we terug getuige van verschillende ongevallen.
azië
Nadat we de zee even hadden teruggezien in Sam S’on beach trokken we terug het binnenland in. Dankzij onze gps (en de Amerikaanse satellieten) konden we de drukke A1 vermijden. We fietsten naar Ninh Binh waar we een bezoekje brachten aan Tam Coc, een voorsmaakje voor de Ha Long Bay. In Tam Coc zie je eveneens karstbergen, maar dan te lande. De locals drijven er de roeibootjes aan met hun voeten, een ligfiets-pedalo als het ware.
Sinds Phonsavan werd het Movingaround team versterkt met een Nederlandse pion. Amalia, zo heet onze gezelschapsdame, blijkt een aanwinst, ze doet haar deel van het kopwerk en is daarenboven best sympathiek. Tot Hanoi fietsen we normaliter met zijn 3 verder.
Vanuit Vientiane, de hoofdstad van Laos, keerden we op onze stappen terug. We fietsten het traject naar Phou Khoun een tweede keer, nu van zuid naar noord. Doordat het geasfalteerde wegennet in Laos vrij beperkt is en doordat de dirtroads op het einde van het regenseizoen niet echt een optie zijn, waren er geen alternatieven om de “plain of jars” en dan verder de grens met Vietnam te bereiken. Ik zie ons in België nog niet zo direct de E40 tussen Oostende en Aarlen heen en terug fietsen, maar we zijn hier dan ook niet in België: er is hier nog steeds nagenoeg geen verkeer, er zijn spectacualaire karstgebergten te bewonderen en te beklimmen en je kan er in alle ‘wegrestaurants’ rijst eten.
Na ons reces in Luang Prabang kozen we opnieuw voor het vertrouwde Brooks zadel. Route 13 van Luang Prabang naar Vientiane bleek een kolfje naar onze hand te zijn: couleur locale, een stevige portie hoogtemeters en spectaculaire karstgebergten zijn er de voornaamste ingrediënten. De vreemde eend in de bijt was Vang Vieng, een stadje dat ooit bekend werd door zijn outdooractiviteiten maar waar dezer dagen vooral de combinatie met drugs en/of alcohol een aantrekkingskracht uitoefent op een bepaald type toeristen. Ze hangen er rond in de vele bars waar bizar genoeg eindeloze herhalingen van Friends en The Simpsons worden getoond. Ieder zijn meug.
China verlieten we via weg n°213. We fietsten alles samen zo’n 800km op deze tweevaksbaan naar het zuiden. Door de aanleg van een nieuwe parallelle autostrade hadden we er het rijk voor ons alleen. Een groot deel van de weg liep daarenboven door het Xishuangbanna Nature reserve, we hoorden er de meest bizarre junglegeluiden. Geniet gerust even mee: fragment 1, fragment 2, fragment 3. Onze laatste dag in China werd onze natste ooit op de fiets (en we zijn nochtans ervaringsdeskundigen). Het water kiepten ze met zwembaden tegelijk over onze hoofden. Voor een natuurgetrouwe simulatie kan je het best jouw fiets in de douche plaatsen en de temperatuur van het water op zo’n 35° instellen.
Waarom zou een mens begot in China komen fietsen?
Neen, in deze post ventileren we geen mening over een mogelijke Belgische regeringsvorming of parlementaire romances. Ook niet over een mogelijk milieubewustzijn bij de doorsnee Chinees. Groen, het kleur tussen blauw en geel in het spectrum was de voorbije week alom tegenwoordig. Nooit gedacht dat er zoveel varianten bestonden: groene thee- en koffieplantages, groene rijstvelden, groene bananenbomen, groen suikerriet en bamboe, groene spinnen, groene militaire uniformen (het doorsnee werktenue van de Chinese tuinbouwer), groene trucks met 2-tact motor, groene scooters, … en uiteraard de groene jungle zelf. De Tibetaanse grasslanden (nochtans ook groen) zijn ondertussen wel echt ver weg.
Nadat Wims darmen weer in de juiste plooi waren gevallen, konden we ons fietstochtje hervatten. We trokken richting Lugu Lake, een meer dat de grens vormt tussen de provincies Sichuan en Yunnan. De bergen in zuidwest Sichuan zijn rijk aan grondstoffen. En grondstoffen zoals bv steenkool & ijzererts zijn nu net wat China nodig heeft om zijn groei te bewerkstelligen. Mankracht is hier nog steeds goedkoper dan de inzet van machines en dus klaren vele duizenden mijnwerkers de klus. Ook de levensomstandigheden boven de grond, in donkere, tochtige houten barakken zijn weinig benijdigenswaardig. Dat ons beider tijdskrediet een veelvoud is van hun maandloon doet ons nog maar ‘ns beseffen dat we het getroffen hebben met een geboorteplaats in België.
Vanuit Kangding kozen we wederom voor de kleinere wegen. Eén veldwegel bleek in de praktijk zelfs zo klein dat we na 2 uur “fietsen” à 3km/u onverichtter zake terugkeerden en op zoek moesten naar een alternatieve route. Vrij snel bleek dat we ons niet langer in toeristisch gebied bevonden. In de komende dagen zouden we doorheen de geschiedenislessen over de 20ste en 21ste eeuw fietsen en dat over een afstand van nauwelijks 600km.