Op 9 juli 2011 reden we de eerste rit van onze Movingaround-trip. Theoretisch bracht elke pedaalslag ons toen al dichter bij de heimat, maar nu we aan de Belgische grens staan is er echt geen ontkennen meer aan: nog even en we zijn terug thuis.
We vertellen hier voor de citytrippers onder jullie niets nieuws als we stellen dat Istanbul een wereldse stad is waar een veelheid aan indrukken op je afkomen. Een stad van contrasten: meisjes in topjes versus vrouwen in burka, toeristen versus inwoners, Fenerbahe versus Galatasaray, afdingen versus in ’t zak gezet worden, de nieuwste James Bond film versus de Ronde van Turkije, … en een stad waar die verschillen wonderwel samengaan.
Na een kleine dertig uur vliegen landden we in Antalya. We waren in eerste instantie ietwat te verdwaasd om de omgeving in ons op te nemen. Na het inhalen van wat achterstallige slaap moesten we toch een paar keer met onze ogen knipperen om de Turquoise Coast in al haar glorie of was het eerder wansmaak te kunnen aanschouwen. De kustlijn is volgebouwd met hotels van verschillende grootte en in verschillende gradaties van lelijkheid. Al het mooie en archeologisch kostbare dat er te zien is, wordt zo goed als volledig weggedrumd door de voorzieningen voor het massatoerisme. Nu, het kon onze pret niet drukken: we kregen een meer dan gesmaakt bezoek van Kathleen en Christine. En bovendien, het is nog vroeg in het seizoen waardoor we gespaard bleven van de aanblik van al te veel Duitse buiken, billen en borsten op het strand.