Uittocht in stijl

Hanoi uitfietsen verliep vlekkeloos, althans voor ons. Het gedrag van de Vietnamese weggebruiker, of meer in het algemeen, de Zuid-Oost-Aziatische weggebruiker, is echter niet zonder risico’s. Ook nu waren we terug getuige van verschillende ongevallen.

Route 6 bracht ons via een ‘scenic drive’ naar de grens met Laos. Onderweg fietsten we door verschillende White & Black Thai villages. Vooral de dames van deze bergvolkeren zijn hier nog traditioneel, en bijzonder stijlvol, gekleed. Hun houding straalt trots en samenhorigheid uit. Het evenwicht tussen enerzijds toerisme en anderzijds het authentieke leven van de hill tribes is wel broos. Zo was in Mai Chau, een dorp dat door de Vietnamese overheid sterk wordt gepromoot voor toerisme, alle authenticiteit verdwenen.

Via Dien Bien Phu, de stad waar de Fransen in 1954 de genadeslag kregen, verlieten we Vietnam. Ook bij ons bleken alle ingrediënten voor een historische veldslag aanwezig: een etappe van 105km waarvan ruim 70km op dirtroad, 2 keer eindeloos klimmen (cfr. de processie van Echternach) naar 1200m, bij momenten 40° Celsius, border crossing, riviercrossings, … We waren ruim 11u onderweg en bereikten in het schemerduister Muang Khua. Hiermee deden we het beter dan onze Amerikaanse collega-fietsers Raul en Wendy, zij moesten 2u30 in het donker fietsen en bereikten compleet murw de bestemming. En dit terwijl de Lonely Planet aangaf: ‘please relax, you’re in Laos’.

Nu het hoogseizoen hier is aangebroken, blijkt ook hoe populair fietsen in Zuid-Oost-Azië wel is. Meestal kruist een scooter ons pad, maar als die te traag nadert, zich soms licht zwalpend voortbeweegt en geen maïs, bamboetakken, eieren… vervoert, is het warempel een vakantiefietser. Steevast wordt dezelfde info uitgewisseld: het type rijwiel, volume en gewicht van fiets en vergezellende bagage, wegenwerkeninfo, afgelegde route, regendagen, kenmerken van het land, fietswinkels in een straal van 100km en sites waarop hun wedervaren is te volgen (zie links).

Na ruim 7000km en net geen 500u in het zadel merken we dat we fysiek sterker geworden zijn, wat darmproblemen en een occasionele verkoudheid niet te na gesproken. Ons lichaam reageert als een goed geoliede machine: we fietsen gezwind de hellingen van Indochina op, ´s avonds kunnen we vermoeid landen maar ´s morgensvroeg komen we steevast kiplekker en goed gerecupereerd aan de start, … Of zoals Bart de Wever het zou zeggen: mens sana in corpore sano.