8/12/2004 Choluteca – Choluteca
64 km – 3u40min – gem. 17.1 km/u
Toen ik deze morgen de geairconditioneerde kamer verliet, kon ik me plots heel goed voorstellen hoe een diepvriesmenu zich in een microgolfoven moet voelen. Vandaag zouden we Nicaragua binnenfietsen. De geplande etappe zou ons tot in Chinandega brengen, zo’n 117 km verderop. Gisteren had ik de route op de kaart nog ‘ns bekeken en deze dan netjes geplooid en in mijn stuurtas gestopt.
De hotelbediende wist ons deze morgen nog te vertellen dat het stevig klimmen was richting Nicaragua. We fietsten de stad uit en na enkele kilometers waren we al bij de eerste hellende stroken aanbeland. Niklaus verwonderde zich erover dat we de helling zo snel hadden bereikt. Gelukkig was het stijgingspercentage op de meeste plaatsen best haalbaar, niettemin bleek al snel dat onze rustige fietsdag toch niet zo’n eenvoudige klus zou worden. Na 2u fietsen waren we slechts 20 km ver, een uur later waren we terug 10 km verder. In Cayaniri stopten we aan een barak met coca-cola logo om onze drankvoorraad aan te vullen. Om de rest van de etappe te bestuderen, haalde ik mijn kaart uit de stuurtas. Ik kon met moeite geloven wat ik zag, blijkbaar had ik gisteren mijn kaart foutief geplooid waardoor we naar een andere grensovergang aan het fietsen waren. Deze grensovergang lag middenin de bergen en na enig rekenwerk bleek dat we van daaruit, wegens te ver en te bergachtig, vandaag geen enkele grote stad meer konden bereiken. Ik had een behoorlijke kemel geschoten en liet Niklaus beslissen over de verdere strategie. Terugkeren leek hem (en mij uiteindelijk ook) de beste oplossing. Terug naar af dus, voor het eerst tijdens deze tocht reed ik in tegenovergestelde richting over eenzelfde weg. Eén ding is in elk geval vrij duidelijk, deze avond kan ik hier het bier betalen.
9/12/2004 Choluteca – Chinandega (Nigaragua)
127 km – 6u27 – gem. 20.1 km/u
Deze morgen nam Niklaus het voortouw, hij was er blijkbaar niet helemaal gerust in dat ik deze keer wel de goede weg zou vinden. Rugwind en een vlak profiel zorgden ervoor dat we in geen tijd – al is dat misschien toch wat overdreven – de 45 kilometer tot aan de grens hadden afgelegd. Onderweg werden ons nog enkele leguanen te koop aangeboden, de soep zou een delicatesse zijn. We zijn ondertussen bijzonder geroutineerd geworden in het afhandelen van douaneformaliteiten en het omwisselen van dollars in de plaatselijke munt (hier in Nicaragua zijn het cordobas). Alleen bleek vandaag nog maar ‘ns dat vele inwoners van Midden-Amerika niet over bijzonder veel geduld beschikken, mooi in een rij je beurt afwachten, blijkt voor hen geen eenvoudige klus te zijn. Stempels en toeristenkaarten blijken ondertussen ook steeds duurder te worden, vandaag betaalden we 3$ om Honduras te mogen verlaten en 6$ om Nicaragua te mogen binnenfietsen. De eerste kilometer op Nicaraguaanse bodem was goed voor drie politiecontroles, met de nodige vriendelijkheid worden deze gelukkig snel afgehandeld. Een van de politieagenten wist ons te vertellen dat de weg naar Chinandega niet veel soeps was maar de eerste 20 kilometer bleek dat bijzonder goed mee te vallen, laten we het op de kwaliteit van een Belgische secundaire weg houden. Daarna werd het helaas heel wat minder, over zo’n 40 kilometer hadden ze de weg opengebroken met het oog op een toekomstige nieuwe asfaltlaag. Ruim 3 uur hadden we nodig om ons een weg door de stofwolken te banen. Zwart als mijnwerkers bereikten we Chinandega. Doordat ze in Nicaragua straatnamen overbodig vinden, verliep onze zoektocht naar een hotel nogal chaotisch.
