In dit relaas lees je hoe we ons een jaar lang fysiek en mentaal voorbereid hebben op een epische off-grid tocht door Kirgizië en 72 uur later uitgeschud (fysiek en ook een beetje mentaal) terug thuis stonden.
azië
Er zijn plaatsen waar je in je dromen of door de verhalen van anderen al bent geweest voor het echt het geval is. De Pamir Highway is er zo eentje voor ons. Dit jaar was het eindelijk zover.
De highway tussen de Noord-Indiase steden Manali en Leh baant zich een weg door de onhergbergzame Himalaya. De weg werd destijds aangelegd in het kader van militaire doeleinden, pas in 1989 werd de highway geopend voor toeristen. Onder vakantiefietsers kreeg de route snel de status van klassieker en in die context kwam hij dan ook op onze to do-lijst terecht.
‘All the world is beautiful and it matters little where we go… the spot where we chance to be always seems to be the best’ John Muir
Ook de mighty Mekong beschikt over een jaagpad, maar omdat ze hier wel andere prioriteiten hebben werd dit pad nog niet van een laagje asfalt voorzien. Voor het overige waren er wel gelijkenissen met de Vlaamse varianten: vlak, rustig, weinig bochten en estaminets (’t is te zeggen één in basisuitvoering). Klik hier, voor een impressie. Ons initiële off-road enthousiasme werd op het einde van de dag enigszins getemperd door de opkomende vermoeidheid.
Thailand verlieten we via de vrij drukke highway 33, zeker niet het boeiendste stuk asfalt van onze tocht maar door de overstromingen waren er geen waardige alternatieven voorhanden. De rit werd op aangename wijze onderbroken toen we plots aan de andere kant twee fietsers zagen naderen, Sam en Fransesca zo bleek, twee Britten die we een maand geleden in Vietnam hadden ontmoet. Een bushokje bleek de ideale plek om wat bij te praten.
Tijdens onze congé in Chiang Mai stonden we zondagochtend om 5uur op. Vele nachtraven inclusief ladyboys liepen toen nog licht zwalpend over de straat. Ratten kropen uit vuilniszakken. Tuktuk-chauffeurs lagen ronkend te slapen in hun auto’s. Bij zonsopgang werden door 12.600 monniken (cijfers van de organisatie, we hebben geen cijfers van de politie ontvangen) ‘aalmoezen’ opgehaald in ruil voor zegeningen.
Na China, Laos & Vietnam is Thailand het volgende land op ons to do-lijstje. Het verschil in welvaart tussen de communistische (?) staten en het kapitalistische Thailand is immens. Marxistisch gedachtegoed, centraal geleide planeconomieën,… in de praktijk is het proletariaat er niet beter van geworden.
Wat mag je als fietser van Laos verwachten?
Wat maakt Vietnam een leuk fietsland?