Bij onze aankomst in de luchthaven van Xining werd meteen duidelijk dat the People’s Republic of China een ander land is dan degene die wij al bezochten. Enerzijds verstaan we niemand, kunnen we niets lezen. Anderzijds werden we hier niet bestormd door al dan niet louche taxichauffeurs die ons voor te veel geld in een te kleine auto naar het hotel wilden brengen. Neen, niets van dat, we werden rustig gemonsterd en voor de rest aan ons lot overgelaten. Hier geen extra kosten voor een glas water in een restaurant. Van zodra je ergens gaat zitten krijg er je een glas kokend water aangeboden.
Voor onze trainingstocht te Paaschen lieten we ons leiden door waar de zonne het meest zou schijnen. Met die vroege zomer (lang leve die opwarming) kwamen zowat alle buurlanden in aanmerking. We opteerden voor het Sauerland. Deutschland, jawohl. Vergeten en vergeven (of zoiets).
Op aanraden van een lokale gids fietsten we via Ak Tal naar Song Kul. Het eerste gedeelte van de etappe was degelijk geasfalteerd en in dalende lijn. Een verademing na twee weken getrek en geduw op dirtroad.
Kirgizië is een land waar bergen domineren: 90% van het grondgebied ligt boven 1500m, 40% zelfs boven de 3000m. Een derde van het land ligt permanent onder de sneeuw. Deze cijfers doen ons alvast watertanden.
Uit de Sharyn canyon geraken bleek ‘s morgens om 7u al een hele karwei. Fietsen kan hier gedefinieerd worden als trekken, sleuren, wandelen en dit onder een loden zon. Er werd al behoorlijk wat afgezweet. In de canyon rijdt Tine lek. Voor het nevenklassement lekke banden ? valpartijen komen de lekke banden met 6-5 aan de leiding. De rustientjes worden zo langzamerhand een schaars goed.
Voor de vakantietrip van deze zomer viel de keuze op de Centraal-Aziatische landen Kazakhstan en Kirgizië. Het zijn landen die al een tijdje op ons fietsvakantieverlanglijstje staan. Vooral het Tien Shan gebergte spreekt tot onze verbeelding. Door de wat woelige situatie in Kirgizië de afgelopen maanden is onze timing niet echt ideaal. Niettemin, de reis was geboekt (en annulatieverzekering vergeten) en dus wij weg naar Almaty (de voormalige hoofdstad van Kazakhstan).
Tijdens de paasvakantie besloten we voor een korte trip het Kanaal over te steken. Het moet niet altijd Frankrijk zijn. ?s Morgens vroeg stonden we tussen de auto?s met onze fiets klaar in Calais. Een uurtje later fietsten we van de ferry en nog een uurtje later konden we trui en lange broek al wegstoppen. Het beloofden vier zonnige dagen te worden.
Samengevat # landen: 3 (Frankrijk, Spanje & Portugal) # fietsdagen: 18 dagen # km’s: 1706km
Van superasfalt tot ripio+ in Bulgarije Nadat German Wings ‘deine flügel’ ons en onze fietsen veilig in Sofia had afgezet, kon onze balkantrip echt beginnen. Een ondernemende Bulgaar zocht geschikt vervoer voor onze bagage, de taxi’s bleken helaas te klein. Enige tijd later reden we, na een eerste keer te zijn afgezet, met een fietsdoos in en een andere op het dak van de auto, het centrum van Sofia binnen.
Oostende – Cap Griz Nez – Oostende De Vlaamse feestdag vonden wij een ideale start voor een testrit met onze vakantiefiets. Bestemming: Noord-Frankrijk, maar dan wel via de IJzertoren in Diksmuide. De eerste kilometers gebruikten we om onze positie op de fiets te tunen.
Etappe 1: Saint-Quentin-en-Yvelines – Mortagne-au-Perche, 140km Luid aangemoedigd door enthousiaste Parisiens vertrekken we om 21u tandemgewijs voor onze aller-retour naar Brest in een bont allegaartje van rijtuigen gaande van triplettes, tricycles, ligfietsen, pistefietsen tot vehikels uit het begin van de vorige eeuw. In ons fluojasje en regenvestje (ja, beste lezer, het miezert een beetje) zijn we er helemaal klaar voor.
PBP – Intro Begin januari waren we op zoek naar een alternatief voor saaie televisieavonden. Pistetrainingen brachten soelaas voor 2 avonden in de week. De verbouwingen hadden we in 2006 afgehandeld. De eerste televisievrije avond leverde meteen een concreet resultaat. Na enkele uren doelloos googelen kwamen we uit het niets op de site www.paris-brest-paris.org terecht. 1200km fietsen in 90 uren? Hoe zat dat ook alweer? Wim had enkele jaren terug ooit eens een documentaire gezien over deze vierjaarlijkse onderneming en het leek hem bewonderenswaardig gekkenwerk. Het was meteen een stimulans om in de (dit jaar relatief) koude maanden goed te trainen. We besloten om te informeren om de tocht per tandem te rijden. Het leek ons net iets haalbaarder en het geeft het hele project iets extra.
3/05/2005 El Cerrito – Cerro Castillo (Chile) 124 km – 6u04min – gem. 20.4 km/u Met de prietpraat die Vinciento Lassoz gisterenavond kwam te verkopen kan je zonder veel problemen 3 afleveringen van Jambers vullen. Vinciento in cijfers: 4 keer getrouwd (en evenveel keer gescheiden), 12 kinderen (waarvan hij zeker was), met 110 vrouwen naar bed geweest (putas niet inbegrepen), enz. . De goorste details zal ik jullie besparen, om 21u had ik er genoeg van en zocht mijn bed op. Vanaf El Cerrito is er een alternatieve route mogelijk naar Tapi Aki. Het ripio-alternatief is 70 kilometer korter en gunstiger qua ‘windinslag’.
24/04/2005 Perito Moreno – Bajo Caracoles 128 km – 7u45min – gem. 16.5 km/u Na het ontbijt liet ik Niklaus en zijn fanatieke fan achter in hotel Americano, Ruta 40 wachtte me op. Tot mijn verrassing kreeg ik nog 20 kilometer asfalt cadeau, daarna werd er overgeschakeld op ripio van degelijke kwaliteit. Tijdens de eerste uren was het terug bitterkoud, gelukkig was een ander gevreesd natuurelement nergens te bespeuren, het was windstil. De pampa was vandaag nooit eentonig. Op tijd en stond moest er wat geklommen worden waarna ik in een nieuwe vallei telkens op een schitterend kleurenpallet werd getrakteerd.
16/04/2005 Puerto Ramirez – La Junta 102 km – 6u07min – gem. 16.7 km/u Deze morgen werd ik gewekt door het getik van de regen op het dak. Een zonnestraal door het venster leek me een fijner ontwaakgebeuren maar er viel helaas niet te kiezen. Ik nuttigde wat oud brood en een tas Nescafé en verliet de bescheiden hospedaje ‘El Cruce’. Gisteren had ik voor het slapengaan nog ontdekt dat de volledige kamer uit asbest was opgetrokken, dan denkt een mens ‘ns dat hij gezond bezig is.
